ZOMERZAND: DAG 7

Vandaag ging ik aan de slag met naald en draad. Ik, Tine Moniek, die niet eens een naaiwerkje voor moederdag afgewerkt kreeg...  Voor het project 'Vuile Was' had ik inmiddels dertig tekstjes geschreven. Ik wou ze allemaal drie keer op een lapje vuile was genaaid krijgen. Negentig naaiwerkjes bij elkaar dus. Omdat het  'Vuile Was' betrof, nam ik me wél voor dat het niet precies en recht moest worden genaaid. Het ging bijzonder traag. Deze klus kreeg ik niet in een dag geklaard. Het kostte me de volgende dag nog drie uur om het naaiwerk af te werken.

Het meisje pakte naald en draad. Ze herinnert zich nog uit een heel ver verleden dat ze het fijnste aan naaien vond om de draad door het oog van de naald te krijgen. Dat ze dan eventueel met een likje speeksel de klus geklaard kon krijgen, als het eigenlijk een onmogelijke zaak geworden was om het doel te kunnen bereiken. Ze herinnert zich ook het puntje van de tong uit de mond bij anderen die dit moesten proberen. En dat ze dat puntje altijd schattig vond. Omdat het precies was alsof dat puntje haar goedendag kwam wensen. Afijn, meer dan negentig draadjes door ogen later, was dat exemplaar van haar, dat puntje, toch een droog lapje geworden. Een droog en weerbarstig stukje leer. Waar geen ze geen enkele naald meer doorgeprikt kreeg. En haar ogen: scheel.

Ga ik dit nog doen? Nee, zoals gevreesd naaide ik veel en veel te veel exemplaren bij elkaar. Ik weet nu voor mezelf dat ik het nog (heel erg slordig) kan. Maar voor deftig naaiwerk ben ik nog steeds de klos, de klungel en de rundertong.

Meer info over deze rubriek? Klik HIER.