Smeltweer en autorijden. Nooit een goeie combinatie. Zeker niet bij mij. En al helemaal niet met traag, stilstaand verkeer rond mij. Mijn auto heeft een schuifraam in het dak. En nu deed ik iets wat ik normaal echt nooit zeker doe: achter mij stond een knappe motorrijder en ik begon spontaan te fluiten. Ik? Fluiten naar mannen? Dat kan niet anders dan een kleine zonnesteek zijn. Op de radio klonken oude nostalgische discohits. Het kan vast nog gekker, dacht ik. Kom op, meezingen en je handen naar buiten. Et voilà! De file was ineens een stukje minder saai. Voor even. Daarna stak de schaamte op en ging de rij opeens vooruit.
Het meisje zingt vooral inwendig. Dan zie je haar vingers en haar hoofd bewegen. Haar heupen ook soms. Heel soms. Heupen schudden zat niet met een adequate handleiding in haar bouwpakket. Zingen kan ze ook uitwendig. Dagelijks hoort ze hoe dat klinkt. Dan houdt ze een privé-concert. In haar dromen zit de tribune dan vol met noeste fans die haar met bloemen en vooral veel liefde overladen. Was zingen maar wat meer gewoon. Dan kon ze zingend haar boodschappenlijstje bij de slager en haar bakker overlopen. Maar helaas, dan keek men al gekker dan men nu al kijkt. Zingend is het leven rijker.
Ga ik dit nog doen? Wie weet. Het was niet eens zo gênant. Denk ik. :-)
Meer info over deze rubriek? Klik
hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten