ZOMERZAND: DAG 29

Voor sommige films ben ik op voorhand bang. Niet omdat ze een overdaad aan nepbloed en geschreeuw bevatten, maar omdat ze me zo door elkaar schudden dat ik er beduusd en heel onrustig bij achterblijf. Ik heb dat bijvoorbeeld met 'A Clockwork Orange'. Ik mag daar niet alleen naar kijken. Ik moet daarbij als het ware in iemands hand kunnen knijpen en dan kunnen zeggen: 'Zo, dit was film en die is nu voorbij.'  Maar soms - heel soms - in een jaar, overvalt een drang tot zelfkwelling mijn voor-de-buis-verblijf.  Dan moet ik bijvoorbeeld 'Silence Of The Lambs' voor de twintigste keer zien en bijgevolg als de dood zijn bij het slapen door al die spanning in mijn lijf. Vandaag keek ik naar een film, waarvoor ik op voorhand was gewaarschuwd: 'Niet voor gevoelige kijkers met zelfs maar een plukje moedergevoel'. 'We need to talk about Kevin'. Maar ik keek toch. Alleen. Met toch een vleugje spijt.

Het meisje is geen moeder. Maar is het vaak dat als ze een moeder ziet, dat ze zich zelf daarin kan zien. Dan kan ze huilen om een kind dat niet echt in haar armen ligt. Maar bij de buren bijvoorbeeld. Of op tv. Of in de winkel. Ze moedert eigenlijk mee met feitelijke moeders. Zonder barensweeën voelt ze ook de pijn van een dochter die ongelukkig in een psychiatrische instelling zit. Of het verdriet van een moeder die de gevolgen van een moordende zoon ziet.  Ik wil niet pretenderen dat ik hetzelfde voel, maar ik voel mee. Zodat de pijn van de moeder dan wellicht wat lichter wordt om te dragen. En het meisje zich almaar zwaarder wordt, van al dat moedergevoel dat ze moet dragen.

Ga ik dit nog doen? Ja. Zeker. Ik ken mezelf als geen ander.

Meer info over deze rubriek? Klik hier.