Het gaat goed vooruit met de grensoverschrijdingen in mijn zomer. Vandaag zou ik voor het eerst naar buiten komen als Figurette Fénomenale! Ik, Tine Moniek, die niet eens een Chirodansje in mijn kop en ledematen kreeg en altijd naar de achterste rij van de dansact werd verbannen, zou met hakken, netkousen, kort jurkje en pluimen op mijn hoofd met al mijn gewicht over het plein achter mijn huis paraderen.... Daarenboven moest ik publiekelijk met mijn achterwerk (en andere lichaamsdelen zwaaien). Méér nog: ik moest mijn achterwerk ook nog aan het publiek tonen terwijl ik me in het gewone leven het liefst laagje per laagje bedekt vertoon. Hoe meer hoe veiliger. Als dat maar goed kwam...
Het meisje kwam ongemakkelijk op zilveren laarsjes naar beneden. Met een jurkje dat op zich wel lang genoeg was om te stappen, maar niet om als in majorette in te bewegen. Een zilveren ster op de linkerkaak van haar achterwerk geweven. Marcherend op hakken die nog niet in haar benen zaten, leek het toegegeven een onbegonnen taak. Maar ze kende de pasjes. Ze voelde de energie en ze wist zich met andere meisjes omgeven die best ook zenuwachtig waren. Dat misschien om andere redenen. Ze riep, stapte, zwaaide, draaide, schudde dat het een lieve lust was. Ze dacht niet aan opwaaiende jurk en aan flapperende armen. Zat in het lichaam van een ander en liet zonder rode kaken, de ster op haar billen aan de omstaanders zien.
Zal ik dit nog doen? JA! Wat voor sommigen een kleine stap lijkt: van een podium naar een dansje op straat, heb ik een mijlpaal verzet! Echt! Een mijlpaal die naar meer verzetten vraagt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten