Op zaterdag 5 juli was er groot feest op het Vander Merschplein in Menen. Dit met rommelmarkt, petanque-tornooi, eten en drinken en heel wat acts. Tine Moniek was ook van de partij. Voor de act 'Vuile Was' liet zich inspireren op de naam en de geschiedenis van dit plein. Vroeger stond het er blijkbaar vol met droogrekken. Aan die rekken kwamen de vrouwen van de buurt de was ophangen. Natuurlijk werd er veel gepraat tijdens die activiteit. Vermoedelijk werd er dus ook veel geroddeld tijdens het ophangen van de was.
Tijdens de doorlopende performance ‘Vuile Was’ ging Tine (met assistentie van Kayleigh Degreef, Tessa Licata, Bram Vandendriessche en Amal Zoubari) letterlijk en figuurlijk vuile was ophangen. Ze zocht daarvoor nog heel veel sappige Menense roddels, achterklap en schone volkse vertellingen die ze kon gebruiken in haar act. Dit via persberichten en oproepen via FB. Helaas kwamen er maar een paar roddels binnen, zodat ze de zelf mocht verzinnen.
Zoals deze:
Misschien hebben jullie al gehoord van Meetje van den Hoek? Meetje woog wel meer dan 150 kg. Ze leek niet op een vrouw. Ze leek op een tonnetje. Meetje was niet alleen een bolletje vet op twee benen. Ze had ook nog eens een snor. En eigenlijk ook een baard. Meetje was eigenlijk wel leuk gezelschap, maar ze was – echt waar – niet om aan te zien. Daarom schreven een aantal mensen uit de buurt haar in voor een televisieprogramma. In dat televisieprogramma onthaarden ze haar gezicht, tapten ze het lichaamsvet uit haar lijf, trokken het vel op tot ze er helemaal in verdween. Toen ze naar huis kwam, struikelde ze over een steentje dat ze door dat opgetrokken vel niet meer kon zien. Toen werd ze overreden door een snorfiets. Helaas. Dit was het einde van Meetje van den Hoek. De mensen die haar hadden ingeschreven zeiden: ‘Ze stierf toch mooi!’
of deze:
'Hier op dit plein woont een man met meer dan zestig kinderen. Ze wonen gelukkig niet allemaal bij hem in. Maar hij verwekte de kinderen bij een heleboel vrouwen. Her en der over deze stad verspreid. Hij had dringend eten en drinken nodig en hij had vruchtbaar zaad. Hij plaatste een advertentie dat hij vrouwen aan een kind kon helpen mits een volle winkelwagen, elke keer als hij was gekomen. Veel alleenstaande vrouwen hadden blijkbaar een kinderwens en geen geldgebrek. Ze betaalden hem met een volle winkelkarretjes en werden massaal drachtig. Eens zwanger werd het contract beëindigd. Als de baby was geboren, beloonden ze hem met een zakje suikerbonen. Een echtgenoot werd hij nooit. Hij vond geen vrouw die meer dan een baby van hem wou.'
Ze naaide eigenhandig de roddels op stukjes laken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten