ZOMERZAND: DAG12

Deze zomer was de eerste in heel wat jaren, waarin ik eigenlijk amper iets had gepland. Er was nog geen vooruitzicht op een reisje. Op één of andere manier had ik het nodig om juli in te stappen onder het motto: 'Ik zal wel zien.' Vorig jaar zat ik in Schotland en kwam enkele uren in Edinburgh terecht tijdens het Festival Fringe en stond verwonderd over zoveel sfeer. Ik beloofde mezelf terug te gaan. In mijn eentje. Maar ik heb veel lef nodig voor zoiets. Alleen reizen werkt enorm confronterend maar maakt je zoveel rijker. Vandaag boekte ik met klein hartje vier nachten Edinburgh in een appartement dat ik met drie onbekenden mag delen (brr?), mijn eerste vlucht met Ryanair en een brochure van het theaterfestival. Dit kan niet fout lopen. 

Het meisje trekt er eigenlijk niet zo graag op uit. Maar eens ze ergens is, voelt ze zich wel thuis. Het is de weg naar de eindbestemming. Het geregel. Het reserveren. De vlucht. Dat alles maakt haar zwaar. Want er zal maar iets fout lopen bij dat organiseren. Bij dat boeken. Bij dat voorspel op een reisje. Liever staat ze met op één been met de neus in de lucht en maakt een reis in haar hoofd. Of 's nachts vertrekt ze per droom en meestal zorgeloos naar bestemmingen die ze anders niet voor mogelijk houdt. In gedachten heeft ze wel altijd een koffer staan: want meisje rijmt op reisje. En bang zijn duurt nooit lang.

Zal ik dit nog doen? Dat is nu nog moeilijk te voorspellen. De laatste keer dat ik alleen op reis ging is inmiddels vijf jaar geleden. Dat viel toen mee. Of het geboekte nu zal meevallen, daar twijfel ik eigenlijk niet zo sterk aan, maar je weet zoiets nooit helemaal zeker...

Meer info over deze rubriek? Klik hier.