ZOMERZAND: DAG 20

Vandaag werd ik wakker op de plek waar ik gaan slapen was. Niet zo zeldzaam. Maar een bouwwerf dus. Een bouwwerf waar ik al een beetje mijn handen uit de mouwen had kunnen steken. Ik had rond die bouwwerf al een klein mondje Frans gesproken met de terrasbezoekers van het cafeetje naast het huis van mijn broer. Ik was naar de apotheek gegaan om zalf tegen brandwonden en had mijn mannetje kunnen staan. Ook een boeketje voor mijn zus in de bloemenwinkel lukte aardig in het Frans. Maar nu moest ik nog de taal der glasvezelwol leren. En geloof me: die zal ik niet zo vlug vergeten. Opdracht was om een hele berg oude en versleten glasvezelwol in zakken te proppen voor het containerpark. Ik dacht dat dit klusje in een uurtje wel geklaard zou zijn. Helaas was dat buiten de taal van dat stekelig goedje gerekend.

Het meisje voelt zich soms wat kwetsbaar en gevoelig. Lange tenen heeft ze ook. Maar vandaag is het alsof ze in een bak vol mini-glassplintertjes is gevallen. Dat die splintertjes haar hele lijf omgeven alsof ze eigenlijk een heel geniepige cactus is. Zo eentje die in eerste instantie niet prikt, maar later voor een rode uitslag zorgt en uren branderig blijft jeuken. Aw! Had ze maar een wolk om zich in te wentelen. Een bad vol verkoelende zalf. Aw!

Ga ik dit nog doen? Glasvezelwol ga ik in elk geval niet meer met blote armen proberen te begrijpen. Lange mouwen. Een overall desnoods. Als kers op de taart droomde ik dat ik een relatie kreeg met een sadistische nudist die me in mijn slaap in een laag van glasvezelwol rolde. Aw! Dus.

Meer info over deze rubriek? Klik hier.