Een mens zou nog eens gaan denken dat ik mijn uitdagingen al vergeten ben. Maar niets is minder waar. De uitdagingsplaat draait hier op volle toeren.
Voor mijn performance 'Vuile Was' deed ik een oproep via persberichten en sociale media met de vraag om me roddels door te sturen over mijn stad. Helaas kreeg ik daar bitter weinig respons op. Welgeteld twee roddels kwamen in mijn handen terecht. Aan mij dus om de rest te verzinnen. achtentwintig extra roddels verzinnen moest toch wel lukken?
De dag dat het meisje een pen vast kon grijpen en kon schrijven zal haar juf nog lang heugen. De letters stroomden op het papier. Eerst heel houterig. 'Slordig! schreef de juf. Daarna steeds zwieriger. Maar vooral: de vloed was niet te stuiten. Nu soms stroomt de inkt bij dagen. Nog altijd zijn de letters kinderlijk. Vandaar dat ze zich meer en meer achter een toetsenbord verstopt. Dan valt het kind in haar steeds minder op. Alhoewel, wie haar leest, bemerkt het kleine in de blik. Het onvermogen om de wereldbol op te tillen, in de lucht te gooien en te (be)grijpen.
Ga ik dit nog doen? Eerlijk: een echte uitdaging was dit niet. Ik doe dit jaarlijks een keer of vijf. Mezelf verplichten - tegen de tijd - een groot aantal schrijfsels af te werken. Maar roddels zijn natuurlijk andere koek. Ik hou er stiekem wel van om ze op te vangen met mijn oren en ze profijtig rond te bazuinen. Roddels verzinnen is nog fijner. Misschien blijf ik daarmee wel aan de gang.
Let dus maar op met wat je hoort...
Meer info over deze rubriek? Klik HIER.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten