Groeten uit Menen: Leven op wieltjes

Wie in Menen woont, heeft haar vast al gezien: Mireille. Samen met haar honden Airco en Mieke. Het leven van Mireille verloopt op wieltjes. Toen ze hoorde van mijn reis in Menen werd ik door haar uitgenodigd om samen met haar boodschappen te doen, te koken en te eten, omdat ze me wou tonen dat ze een gewoon leven leidt, ook al zit ze in een rolstoel.

'Ik werd spastisch maar fantastisch geboren,' lacht ze terwijl we naar de winkel gaan. Kort daarvoor werd ik binnengelaten door haar hond Airco. Nu loop ik naast Mireille in haar rode rolstoel met Airco naast haar. Ikzelf voor de gelegenheid ook met wieltjes: ik heb een trolley bij me waar de boodschappen in horen. Het is al knap lastig voor mij om niet te haperen met dat ding...   'Als je met een beperking geboren wordt, kan je twee dingen doen: je kan bij de pakken blijven neerzitten, je hoofd laten hangen en geen hoop meer zien. Maar je kan ook alles op alles zetten om het beste te maken van de situatie. Dat probeer ik heel erg te doen. En dat lukt! Ook al loopt het niet altijd op rolletjes.'

We zijn het warenhuis binnen en Airco helpt Mireille met een paprika. De hond neemt de paprika in zijn bek en legt die in de trolley. Er zijn veel dingen waar ze niet bij kan. Ik help haar wat, maar Airco doet toch veel werk. Mensen reageren heel erg verschillend bij de aanblik van Mireille en haar hond. Al voor het eerste rek wil een vrouw de hond aaien. Sommige mensen kijken vlug de andere kant op. Anderen blijven gefascineerd kijken. Sommigen ergeren zich zelfs omdat ze met haar rolstoel en hond te veel plaats inneemt. 'Eén keer reed ik een warenhuis binnen en iemand vroeg me mijn boodschappenlijstje. 'Ik haal het wel,' zei een mevrouw. Ze bedoelde het misschien wel aardig, maar ik wil zelf mijn boodschappen doen,' zegt Mireille.

Alles wat de hond aanraakt, neemt ze ook mee naar huis. Als we alles gevonden hebben, gaan we naar de kassa. Airco legt enkele spullen op de kassaband. Het blikje kokosmelk valt een paar keer op de grond. De kassierster reageert rustig. De man achter ons zoekt een snellere kassa op.

Samen verlaten we het parkeerterrein. Ik vraag of ze vaak negatieve reacties krijgt. Ze vertelt over boze oude vrouwtjes die naar haar roepen dat ze teveel plaats inneemt. Over agressieve reacties omdat ze op de weg moet rijden in plaats van op het voetpad. 'Maar dat is vaak te smal. Of er staat een bord in de weg.' Ook zegt ze dat ze een keer vast stond op de parkeerplaats, dat de hond om hulp blafte, maar dat de meesten haar gewoon negeerden of bijna omver reden. Uiteindelijk was er toch één persoon die door had dat ze in nood verkeerde en haar hielp. Of ze krijgt verwijten omdat haar hond zijn behoefte doet op het gras, maar Mireille kan niet uit de stoel om de poep te verwijderen. 'De wet voorziet ook dat wie een hulphond heeft, niets kan opruimen.'  'Soms gaan mensen er ook maar meteen van uit dat ik mentaal beperkt ben. Zo vroeg een dame eens of ik mijn lief wel mocht zoenen van mijn begeleider. Ik geef dan meestal wel een gepeperd antwoord terug. We zijn allebei volwassen!'

Het lijkt me allemaal best heftig. Maar Mireille blijft lachen. Ze is bijna nooit thuis.  Ze gaat naar festivals. Ze is stapelverliefd op haar Patrick. Ze studeert aan Syntra West voor Dierenasielmedewerker. Ze volgt een cursus 'hondeninstructuur'. Ze doet karate. Ze zwemt. Ze maakt haar eigen dromen waar. Ook al heeft ze daar een begeleider voor nodig. En vrijwilligers die haar naar de activiteiten willen rijden.

Binnenkort gaat ze in haar eigen huis wonen in Kortrijk. Een huis dat volledig aan haar is aangepast. In het appartement dat ze nu woont, is ze nog teveel afhankelijk. Dat blijkt ook als we samen koken. Kasten en kookplaten die te hoog zijn. Ze nodigt me ook uit om in haar nieuwe woning te komen eten.  Terwijl we eten, bedenk ik toch dat  Menen toch een bijzonder krachtige persoonlijkheid zal verliezen. Want ik weet het wel zeker: uit de power van Mireille kunnen we allemaal wat leren!

Je kan haar volgen via: https://casadelmami.wordpress.com/.