zaterdag 1 augustus 2015

Groeten uit Menen: Improviseren met een Blauwe Maan

Naar de sterren kijken in het gras. Wie doet dat nog? Voor mij is dat toch heel erg lang geleden. Hoe graag ik ook naar de hemel kijk: zomaar op mijn rug gaan liggen om naar de hemellichamen te kijken: ik deed het in mijn leven toch te weinig. Toen ik zag dat er een Blauwe Maan in de lucht zou hangen, improviseerde ik in de rapte een 'kijk-naar-eens-naar-de-maan-happening'.

Dan loop je daar rond in je eigen stad. Het is donker. Je hebt een fleece-dekentje op je schouders gedrapeerd en in je handtas zit een fles wijn. Je weet niet wie er allemaal zal zijn. De batterij van je gsm is leeg en je moet bekennen toch een beetje op je ongemak te zijn.  Het nadeel van afspreken aan een kerk die eigenlijk een rotonde vormt, is dat je elkaar niet onmiddellijk vindt. Na een avontuurlijke wandeling waarbij je dacht: 'In het slechtste geval is die fles gewoon een wapen,' vind je je kompanen voor de nacht: Patricia, Rütger, Roxanne, Fred en Gertjan. 

Je wandelt samen naar het grasveldje van de RITO. Daar installeer je je richting maan, al is die nog niet te zien. Het duurt niet lang voor ze een glimp van haar laat ontwaren. Ze schijnt verlegen en bedekt zichzelf met avondwolken. Of daagt ze je uit? 

Het kijken naar een maan die langzaamaan verschijnt, is magisch. Ook al is ze natuurlijk niet blauw. Sterren zoeken, die misschien kunnen vallen, is iets wat me met z'n allen toch meer zouden moeten doen. 

Dat dit nachtelijk tafereeltje wat mager beschreven is en toch enkele details mist, heeft te maken met het feit dat volle flessen leeg werden en sommige dingen op sterk water beter het daglicht niet zien... Maar ook dat, lieve vrienden, is vakantie. In Menen. In Poelkapelle. In Parijs of in Wenen. 

Dan maar een liedje:



Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...