maandag 3 augustus 2015

Groeten uit Menen: Vissen

Toen ik een verlanglijstje opstelde met de dingen die ik graag eens zou doen, stond vissen er vanzelfsprekend bij. Vissen spreekt tot de verbeelding. Tot de mijne althans. Mijmerend op een stoeltje zitten wachten tot de dobber beweegt. Volgens mij klaart met vissen de chaos in het denken op. Het beeld van de mijmerende stille visser doet me aan mijn grootvader denken, ook al zag ik hem nooit vissen. In gedachten vertoefde hij mijmerend aan de Leie met een hengel in zijn hand.

Stephanie ging vroeger vaak vissen met haar ouders en ze stelde me voor om met mij te gaan vissen samen met haar dochter Louise. Ria werd hierdoor ook aangesproken en ging ook mee. Stephanie regelde via haar vader alle benodigde materialen inclusief vergunning om er een prachtige dag van te maken.

De zondag begon met een aperitiefje op het plein. Daarna haalde Stephanie de persen uit de auto en leerde ons de eerste essentiële vistechnieken: de hengel uitwerpen. Dat bleek al bij het begin geen evidente kwestie. Ria viste naar een boom en ik viste vooral slappe lach. Het was ook voor de voorbijgangers een vreemde kwestie: Luchtvissen? Boomvissen? Misschien wordt het zelfs een nieuwe traditie te gaan hengelen op het plein.



Daarna werd het toch ernstig. We reden met de auto naar de 'Aux joyeux pêcheurs'. Net op de grens van Menen en Halluin. Rond de vijver zaten heel wat vissers. Het was er stil en Ria en ik bedachten dat de vijver wel een goed overzicht bood op alle vissers en dat iedereen ons geklungel dus zou kunnen zien. Er was geen weg terug.  Gepakt en gezakt met frigobox, klapstoeltjes, visgerei en toch wel ernst, slopen we langs de vissers, de geketende bok en loslopend pluimvee naar een plekje met schaduw. De amateur in ons was wellicht op meters afstand te ruiken.

We installeerden ons en kregen net bezoek van Parijsgangers die ons wel eens wilden zien vissen. Ik stond net klaar om mijn eerste 'lancé' te doen met een maïskorrel aan mijn haak. Op het moment dat ik mijn hengel over mijn schouder zie vliegen, bemerk ik de trui van Ria aan mijn haak in plaats van de maïs. Die komt zoals het hoort met de lancé keurig in het water terecht. Hilariteit alom. Die trui in die allereerste lancé is dan ook het enige wat ik kon vangen die dag. Helaas. Het zorgde wel voor de gênantste maar ook grappigste uithaal van de dag. De andere vissers hadden de mol aan de vijver ook meteen ontdekt. Maar met die ene lancé, hadden de forellen ons ook door: hier is er teveel kabaal om zomaar in een wurmpje te bijten.


Daarna liep er nog van alles mis. Een stuk dobber raakte los. De hengel van Louise raakte helemaal verstrikt.  We lieten ons niet kennen en visten dapper voort, al durfde ik na die eerste lancé nooit meer echt goed te werpen.

We kregen het bezoek van Davey die uiteindelijk ook begon te vissen. Daarna kwam er een man langs die ons tips gaf om alles wat beter te doen. 'Nicht goet!' zei hij vaak. Hij nam dan de hengel uit mijn handen . En 'Da ist goet!' als hij het zelf deed. Hij verklapte dat we het voortaan met twee bananenwormen moesten doen in plaats van met één. Maar het bleef maar mislukken. Toen hij voor mij de zoveelste maal op rij mijn vishaak in het water lanceerde, deed hij dat aan de kant van de vijver. En hij ving er één! Met mijn pers! We mochten de vis houden en gooiden hem in het palliatieve net.

Intussen kreeg Stephanie van de eigenaar van de put een andere hengel aangeboden. Blijkbaar had hij haar zien klungelen met de lijnen en met mijn gehengel en dacht hij zoiets van 'acharme!' Het is uiteindelijk met die hengel dat Stephanie één vis gevangen heeft. Net nadat een medevisser ons vijf vissen cadeau deed.

Toen we alles hadden opgeruimd moesten we de gevangen vissen nog uit het palliatieve net halen. We moesten ze doodkloppen. Ook hier sprong uiteindelijk een vriendelijke visser bij, want de vissen stonden op het punt om weer in de vijver te springen. Het was wel even stil bij dat kloppen. Ter nagedachtenis van die forellen neuriede ik even: 'Die Forelle'.



Met een gevuld zakje buit reden we naar het huis van Stephanie om de forellen op te eten. We moesten ze eerst nog leren kuisen. We vonden een filmpje van een zeer jonge jongen die ons toonde hoe we een forel moesten schoonmaken. Als Viskid het kan, dan wij toch ook? En ja hoor, het lukte! Niet zonder opgetrokken neus en af en toe een 'eeeeeh!' Dank je wel, Viskid!




Daarna bereidden we de vis met kruiden en legden die op de barbecue. Laat me toe om nog even te vermelden dat ik nooit eerder een forel at. Ik vraag nooit vis waarin ik de vorm van de vis nog kan zien. Ik heb altijd schrik voor een vissenkop op mijn bord. Maar ik had deze keer geen probleem om de vis smakelijk op te eten. Lekker!



Ik mag dan wel geen goede hengelaar zijn, ik hou van vissen. Al is het maar om naar te kijken. En te zwijgen. Dit was een heerlijke dag waarin ik letterlijk en figuurlijk veel grenzen ben overgestoken. Geklungeld, jawel maar vooral heb genoten. Ik hoop heel erg dat ik met die eerste lancé mijn toegang tot visvijvers niet heb verspeeld. Dat er geen lijsten bestaan met mijn foto erbij en daaronder in grote letters VERBODEN!





1 opmerking:

Martien Valcke Soenen zei

Je had je flink geëngageerd!

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...