Groeten uit Menen: Pietjesbakken

Soms kan je gewoon je grenzen verleggen door eens een ander café binnen te stappen dan datgene waar je normaal naartoe zou gaan.  Maar zoiets doe ik niet alleen, want het is toch lastig als je helemaal niemand kent. Karine en Waf hadden me uitgenodigd om eens mee te gaan naar de Cosmopolite. Ik ben daar heel vaak voorbij gefietst en gewandeld, maar ik durfde niet eerder naar binnen te gaan. Ook al ziet het er eigenlijk wel heel erg gezellig uit.

Ik had al van een paar mensen gehoord dat een 'Picon van Léonce' echt wel een aanrader is. Dus vroeg ik die dan ook aan Lorenzo, de zoon van Léonce die het café van haar heeft overgenomen.  Léonce zelf was ook aanwezig en ik meende toch wat trots te bespeuren in haar glunderende ogen.
Na enkele slokken van dit heerlijke drankje kwam het gesprek al gauw op Pietjesbakken. Ik kende het spel niet, maar, lieve mensen, nu ken ik het wel. Maar misschien zeg ik dat beter niet te luid, anders word ik nu door elke Menenaar uitgedaagd en heb ik veel te veel 'twee beentjes' aan mijn been.

We hebben toch enkele rondjes gespeeld en ik heb maar twee rondjes moeten geven. Dus dat viel eigenlijk wel mee. Maar misschien was dat beginnersgeluk of werd ik gespaard van een lege portemonnee. Bedankt alvast daarvoor, Karine, Waf en Jeremy.

Het is eigenlijk wonderlijk: zo'n bak met drie dobbelstenen. Hoe eenvoudig simpel kan het zijn. Ik heb al altijd erg van gezelschapsspelletjes gehouden. Een avondje aan de pietjesbak zorgt voor meer plezier dan een avondje achter mijn computer. De omgeving en de traktaten maken de boel losser zodat je je medespelers na enkele rondjes als kameraden ziet.

De terminologie in het spel is best wel even wennen. 'Je piet uithalen!' klinkt opeens wel raar. Voor alle zekerheid hield ik het toch maar bij één picon.