Groeten uit Menen: Mijn stadhuis

Een mooier sluitstuk van mijn reisje kon ik zelf niet verzinnen. De reis in Menen begon ik met een brief aan mijn stad. Vandaag werd ik naar aanleiding van die brief uitgenodigd om van dichtbij kennis te maken met mijn stadhuis. Hoe rond kan een cirkel zijn?  Ik werd persoonlijk ontvangen door de burgemeester en kreeg een rondleiding. Wat natuurlijk een hele eer is en ook wel bijzonder want ik kan me voorstellen dat een burgemeester wel andere dingen aan het hoofd heeft dan een inwoner uit te nodigen voor een praatje op een doordeweekse woensdag.

Het hoeft niet gezegd dat ik eigenlijk wel een beetje zenuwachtig was om dat grote kantoor binnen te gaan. Ik kreeg een kopje koffie aangeboden en mocht plaatsnemen op de bank. Een zachte bank, dat moet gezegd. Maar waar praat je in godsnaam over met de burgemeester? Natuurlijk ga ik niet het hele gesprek uit de doeken doen. Dat kan niet de bedoeling zijn. We hadden het uiteindelijk over gewone dingen. Over mijn brief. Over hoe ik hier in Menen terecht gekomen ben. Over het stadsbeeld. Over zwerfvuil. Over verscheidenheid in mensen. Maatschappelijk engagement. Het kopje koffie zonder koekje werd gezoet met enkele fijne anekdotes. Wat natuurlijk minstens even gezellig is.

Ze toonde me ook twee duivenjongen in de bloembak aan haar raam. Twee duiven hebben daar blijkbaar eitjes uitgebroed. Ook zonder nest voelen ze zich beschut tussen de geraniums. Ook toonde ze trots een kindertekening die ze vandaag kreeg. Een van de eerste spontane tekeningen die ze mocht ontvangen in haar taak als burgemeester.  De kleurrijke tekening pronkt nu op de schoorsteenmantel.

Verder toonde ze me de schepenzaal en de ruimte waar de maandelijkse gemeenteraad door gaat. De trouwzaal. De houten planken aan de trappen kraken. Wat een bijzonder mooi gebouw is dit toch! De meeste mensen, kennen net als ik gisteren, alleen de gelijkvloerse verdieping met daarin alle diensten: de loketten.  De mooie binnenkoer. De bogen.

Uiteindelijk durfde ik toch te vragen wie de nummers van de beiaard kiest. Ik vraag het me al weken af waarom Miley Cyrus soms in het Belfort op haar sloopbal hangt. En wat haar link met Menen is. Of het misschien een nummer is dat een schepen heeft verkozen in een soort van Beiaardtop-drie. Maar dat blijkt helaas niet zo: jammer, ik had wel willen weten wie een boon voor Miley heeft.

Het voelde toch een beetje als wandelen in een kasteel als ik een uur later de trap naar beneden daal. Aan de muur hangen al de mannelijke voorgangers van de burgemeester in lijstjes aan de muur. Ze kijken me aan zoals burgemeesters horen te kijken. Statig. Maar best wel een beetje grijs. De vrouw in mij is toch wel blij met het idee dat de volgende foto in de rij een vrouw zal zijn.

Als ik thuis ben, krijg ik een bericht van de kabinetsmedewerker van de burgemeester. Dat ze een briefje voor de deur van het kantoor vond, dat wellicht uit mijn zakken kwam. Ik kreeg een gescand exemplaar van het kleinood te zien. Het blijkt een kladbriefje te zijn met adressen en telefoonnummers op. Ik vertel haar dat het briefje weggegooid mag worden en excuseer me voor het feit dat ik nu zelf zwerfvuil achter liet. En dan nog wel zo open en bloot. Natuurlijk word ik vergeven.

Soms zou een mens het wel eens durven vergeten dat een burgemeester ook maar mens is. Een mens die ontroerd kan zijn door duivenjongen naast het bureau. Of door een spontane kindertekening.  Maar wel een mens die in een kader past. Van een gebouw. Van een stad. Een uithangbord. Iemand die niet alleen in belang van die stad denkt, maar ook doet. Verantwoordelijkheid moet nemen.

Mijn reis door mijn stad zit er natuurlijk nog niet helemaal op. Maar deze zomer toch bijna. Ik hoop nog veel dingen te ontdekken hier. Wie denkt mij nog iets bij te brengen, mag me nog steeds uitnodigen. Er zijn nog zoveel aspecten in deze stad. En tijd voor uitstapjes zat.

Ik hoop dat mijn lezers net als ik genoten hebben van mijn wandelpad door Menen. En dat dit toch een voorbeeld mag zijn om eens verder dan een eigen neus lang is naar een stad te kijken.