Samen met Linda en kleinzoon Linus stapte ik vandaag langs de maïsvelden van het Kraaiveld. Ik kwam in een waar verleden terecht, want Linda kruidde de wandeling met anekdotes uit haar kindertijd. Ze kent die buurt dan ook als de beste. Ze had het over een jachthuis dat er niet is. Een manège die nu leeg staat. Kortom veel vervlogen geschiedenis die nog steeds zijn sporen heeft in het Kraaiveld.
Middenin tussen de velden kregen we een indrukwekkende kijk op Menen/Rekkem. We konden vandaag zelfs de Kemmelberg zien liggen. Lauwe ligt dus hoger dan Menen, Rekkem, Moeskroen, Roncq, Halluin,... Het is best bijzonder om vanuit de maïs en onder een blauwe lucht met heerlijke wolken een blik te werpen op zo'n fantastisch landschap zonder daarvoor een uitkijktoren te moeten beklimmen.
Een man wist onderweg te vertellen dat Willem Vermandere ooit geschreven heeft dat het Kraaiveld zijn lievelingsplek in Lauwe is.
Langs de grens van Rekkem en Lauwe liepen we weer terug. Er zijn hier nog aardeweggetjes. Ik werd er eigenlijk ook best nostalgisch van. Linda vertelde boeiend over haar grootouders. Over haar ouderlijk huis. Over de weg van huis naar school. Over haar Chirojeugd. Ze wandelde deze namiddag eigenlijk met haar kleinzoon en mij een soort weg van haar leven af.
We wandelen via het kerkhof langs een prachtige veldbloemen naar de kerk. Daar is een tentoonstelling van Willem Vermandere te zien. Hij is ereburger van mijn stad. Lauwe is zijn geboorteplaats. Tot eind september hangen in de St-Bavokerk verrassende werken. Verrassend? Ja. Meer nog: ik durf ze zelfs aan te bevelen.
Ik ken zijn muziek. Alsook zijn beeldhouwwerken. Zowel in Beveren-Leie (mijn vroegere woonplek) en in Menen staan twee robuuste werken van hem, waar ik eigenlijk niet voor val. Maar dit is toch wat anders...
Vermandere licht zijn tentoonstelling van tekeningen, prenten en schilderijen op zijn eigen manier in met een bladje papier. Daarop staat te lezen dat uitleg bij zijn werken niet hoeft. 'Laat liever de vogeltjes van uw verbeelding los, volg mijn kronkels en krabbels, mijn hand danst en doet de verf zingen, er ontstaan vreemde creaturen, die mekaar zoeken en verliezen, omhelzen en wegduwen. Ach, ik weet het ook niet wat mij bezielt. Ik heb het gemaakt. Is dat nog niet genoeg? Mijn handen weten het... Ik niet.'
Ikzelf zie gezichten die gemist worden. Gezichten die falen. Gezichten die bedroefd zijn. Gekweld. Die gezichten stapelen zich op tot een soort boom. Een gedachtenwolk. Onrust. Ze fascineren. Intrigeren. Enorm.
In het gastenboek schreef ik: 'Op deze mooie zonnige dag liep ik langs maïsvelden en kleine aardewegen, bedekt met mooie verhalen uit het Lauwe van toen, naar deze tentoonstelling. De vogels van mijn verbeelding kwinkeleerden. Hier in deze kerk zongen ze verrassende melodieën: vrolijke, maar ook veel verdrietige, bange liedjes. De kronkels van vandaag zal ik niet gauw vergeten. De gezichten aan de wand aai ik met mijn wimpers rust toe.'
Na deze poëtische expeditie in Lauwe dronken we nog een kopje. Linus Fristi, Linda koffie en ikzelf muntthee.
We zouden dit meer moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten