Hoezee! Hoezee! Vandaag bracht de postbode een eerste brief voor mij mee! Dat was helaas niet de enige post die ik kreeg. Naast de enveloppe met de kwispelende vierpoters vond ik ook 'een aanslagbiljet inzake onroerende voorheffing'. Vrees niet, ik heb daar geen gemene dingen mee gedaan. Maar wat ik zeggen wou. Een enveloppe. Een enveloppe die is al cadeaupapier! Gulzig scheur ik die open. Zelfs die van het aanslagbiljet. Ik denk dan misschien onbewust dat ik een prijs win als ik de snelste ben met openen. Een fikse korting zou wel mooi zijn als beloning. Maar die eerste brief! Die eerste handgeschreven brief! Ik maakte hem zo voorzichtig open dat hij perfect gelijmd kan worden teruggestuurd met het opschrift: 'Bestemmeling onbekend'. Maar dàt ga ik natuurlijk niet doen. Die brief. Die eerste brief verdiende zachte handen en geduld. En dat is mij, ongeduldig trappelend meisje van twaalf, zowaar gelukt!
Geduld en het meisje. Dat loopt voor geen meter. Wachten is één van die dingen waarvoor ze geen brevet kreeg. Toch slaagt ze er meestal wel in te blijven zitten en zuchten. Of om veel te lang op één been te staan. Maar tijdens dat wachten ging er dan zoveel door haar heen, dat ze wellicht een maand ouder geworden is van al die activiteit in haar lijf. Het zal dus ongeduld zijn waar ze (veel te vroeg) aan zal sterven. Dat is nu al zeker. Wuif haar dan rustig na en zeg in de maat: 'Ga maar, ga maar. Al het wachten is voorbij. Voorbij.'
Ga ik dit nog doen? Ik weet niet of het vol te houden is met de brieven die ik nog zal krijgen. Ik zal het proberen. Voorzichtig. Beheerst. Maar bovenal heel teder.
Meer info over deze rubriek? Klik
hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten