ZOMERZAND: DAG 39

Omdat de taart van gisteren mislukt was, moest ik dus naar de bakker toe. Daar vind ik het altijd lastig in te schatten hoeveel gebakjes ik mijn gasten mag aanbieden zonder dat het overdadig lijkt, maar ook niet té berekend. Vier gebakjes dus voor twee personen. Natuurlijk waren er twee gebakjes te veel. Net als een koelkast vol met veel te veel. Normaal zou ik - als de gast vertrokken is - in dat zwarte gat van weer alleen - wel eens pogen om de restjes dessert naar binnen te stouwen. Maar dat bekomt me eigenlijk altijd slecht. Bovenop al  die restjes drank. Dus beloofde ik mezelf die stukjes weg te schenken. Dapperder dan je denkt, beste lezer! Gisteren schreef ik: ik eet niet veel taart. Maar in de nasleep van het gastvrouw spelen durf ik wel eens over bepaalde grenzen te gaan... De gebakjes bracht ik met de fiets naar een vriendin, die me er een derde van een fles cava voor in de plaats gaf. Dat is nog eens een ruil! Niet?

 Het meisje leerde al snel delen in haar leven. Dat moet als je onder broers en zussen samen bent. Dan deel je aandacht, zitplek, kleren, liefde en eten. Je krijgt genoeg. Je zeurt niet om een groter stuk als je de kleinste bent. Je deelt. Toen het meisje opeens in haar eentje was, leerde ze het delen af. Er was ook niemand om de stukje aan te geven. Tot ze zag dat er meer was dan broers en zus.  Dat er een hele wereld was die hoopte op een deeltje van de koek. Er is nog altijd samen. Er is nog altijd meer.

Zal ik dit nog doen? Natuurlijk! Alles beter dan weggooien. 

Meer info over deze rubriek? Klik hier.