Dit jaar had ik geen echte Theater Aan Zee-plannen. Wat op zich opmerkelijk is. Normaal is dat het eerste wat ik in mijn zomer plan. Dat had helemaal niets met het programma te maken, maar met iets in mijn lijf dat even genoeg had van Theater en Poëzie (want dat kreeg dit jaar ook een uitgebreid programma). Dat kan. Dat is geen schande. Kortom: er zat uiteindelijk teveel vertraging op het reserveren. En tegen dat ik dan toch weer zin had: was het meeste wat ik had willen zien al uitverkocht. Toch liet ik me op (met plezier hoor) optrommelen om mee te gaan naar een voorstelling van een vriendin van een vriend. Op een Provinciaal Domein. Buiten. In de vlakke zon. Het was een boeiende voorstelling. Maar dit stukje wil geen recensie zijn. Eerder het verslag van mijn heldhaftigheid. Ik voelde de bui al hangen toen ik in de verte keek: grote metalen paarden. Genoeg voor iedereen in het publiek één. En inderdaad: als sluitstuk moesten wij op stuk voor stuk op een metalen hobbelpaard kruipen van twee meter hoog. Zonder trapje. Omhoog. Dat ging nog. Wonderbaarlijk voor iemand die de bok niet eens over geraakte. Zelfs niet in slow motion. Terwijl ik op de rug van het schommelpaard zat, kon ik mijn aandacht niet meer bij de voorstelling houden. Ik dacht alleen maar: 'Hoe geraak ik hier af? Met mijn bokkenpootjes en mijn gebrek aan soepelheid?' Ik zweette niet alleen door de zon. Enfin: uiteindelijk hebben die vriend en iemand uit het publiek me geassisteerd om zonder kleerscheuren af te kunnen stijgen. De schrik werd doorgespoeld. En toen we uren later naar huis reden, zonder paard, dat spreekt, hadden we nog twee extra voorstellingen kunnen meepikken die minder acrobatie van me verlangden. Maar mijn dijen deden nog twee dagen zeer. Alsof ik niet alleen in gedachten op een echt paard gezeten had. Nooit meer.
Het meisje heeft het niet zo voor paarden. Behalve zee- en stokpaardjes dan. De dag dat ze toch een paard op moest, zal ze niet zo licht vergeten. Eenmaal op de rug moest ze zo zweten dat het paard de sporen nam. Het sloeg op hol. De duinen in. Ze werden geen van beiden ooit terug gezien. Zweten op een paard is dus te vermijden.
Ga ik dit nog doen? Ik vrees van niet. Maar de kans dat dit nog een keertje moet, is zo klein dat het dan wellicht één of andere déjà vu zal zijn.
(Gelukkig geen foto van mij op dat paard. Om aan te tonen hoe hoog het werkelijk was, kijk maar eens naar onderstaande afbeelding uit de krant.)
Meer info over deze rubriek? Klik
hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten