ZOMERZAND: DAG 37

Vandaag is zo'n zondag waarop je vrolijk wakker wordt en denkt: 'Tom Waits en koffie!' Een sigaret zou mooi  geweest zijn enkel voor de pose. Zo'n  zondag dus.  Er zou gewerkt moeten worden aan je mini-koertje, zoals het stilaan officieel is gaan heten. Want morgen krijg je bezoek dat van mooie dingen houdt en die koer van jou is aan verfraaiing toe. Spinnenwebben ruimen. Een schuurbeurt of drie. Een herschikking. Een beetje kleur. Nu moet je weten dat dat koertje heel erg klein is. Anders noemde ik het toch zelf niet eerst een mini-koer. Zo klein is het dat je er amper kan in draaien. Laat staan alles verplaatsen. Maar na het schrijven van mijn dagelijkse brief (ik hou stand), begin ik toch met iets van moed. En het resultaat is wel in orde, vind ik zelf. Ik kan nu ook niet toveren...

Het meisje houdt van gras. Van bloemen en geuren. Toch koos ze ervoor geen tuin te hebben omdat ze ooit een tuin had en die niet onderhouden kon. Dààr was ook geen beginnen aan. Twee verlengkabels had ze nodig voor de grasmachine en dan nog kwam ze niet toe. Stel je voor: wat een gedoe! Bobbels en bulten, vallend fruit en veel te nieuwsgierige buren. Nu ze geen tuin meer heeft, ontdekt ze dat ze toch wel naar iets soortgelijks verlangt. Ze kocht bloemen en planten. Echt en nep. Ze probeert haar kruidenpotjes niet te laten sterven en ze kleurde de muren zuiders geel. Is het genoeg? Bijlange niet. Maar een tuin. Een echte tuin? Nee, die wil ze eigenlijk nog altijd niet.

Ga ik dit nog doen? Ja. Dat spreekt. Steeds een beetje meer zoals het moet.

Meer info over deze rubriek? Klik hier.