ZOMERZAND: DAG 41

Hier volgt iets tricky. Een bekentenis. Iets waar ik me eigenlijk voor schaam. Ik schreef het al eerder: ik heb het daten opgegeven. Maar in een uiterst zwak moment deed ik vandaag iets wat ik anders nooit zou doen. Ik downloadde een datingapp die Tinder heet. Tsss. Daar gaan we wéér. Noem het geen jagen. Of wanhoop. Eerder een kriebeltje aan mezelf om wat meer mijn eigen wereld uit te gluren. Ik amuseer me in die eigen wereld. Heb veel vrienden. Maar alleen is uiteindelijk maar alleen.  Tinder dus. Het is niet eens mijn ding. Ik zoek helemaal niet graag. Ik word liever gevonden. En nu moet ik met mijn wijsvinger de hele tijd over 'nope' wrijven. 'Nope'. 'Nope'. 'Nope'. Al meer dan vijftig keer. Soms een twijfelachtig hartje. Als die persoon dan toevallig ook een hartje voor mij aanveegde, hebben we een match en dan pas kunnen we chatten.  Vreemde wereld. Maar het is alvast de eerste keer in heel mijn leven dat ik het gevoel heb rijen mannen bij een eerste indruk te moeten afwijzen met één enkele veeg. Toch een beetje macht in al die zieligheid.  Brrr.

Het meisje durft het niet altijd toe te geven dat ze eigenlijk best soms eenzaam is. Want eenzaam klinkt als bejaard, muf behangpapier en kleffe koekjes. Als bezoek dat niet langskomt. Als tijd die bijna stil staat. Als een grijze lange baard. Het klinkt als verdriet. Als hopen stof. Verspilde wijn. Verzuurde melk. Ze kan zo uren verder gaan. Zo lang dat ze op den duur alleen maar eenzaam ziet. Maar het meest van al die tijd is ze het gelukkig niet.

Zal ik dit nog doen? Zucht. Ik wil dit al helemaal niet doen. Ik hoor niet op die dingen thuis. Maar ik zal het wellicht wel nog een keer proberen. Als het niets wordt. Tegen Kerst aan. Dan slaat het gevoel van dat meisje vast weer toe. 

Meer info over deze rubriek? Klik hier.