Sommige lezers hebben me ongetwijfeld al zien zitten. Ik zit
opvallend veel buiten deze zomer. Dat komt door mijn project ‘Buurtturen’
waarin ik mezelf en anderen wil aanzetten om eens de buurt beter te leren
kennen door gewoon nog eens voor de deur te gaan zitten. Je weet wel, iets wat
men vroeger meer deed om je niet te vervelen. Hoewel het eigenlijk absurd is om
een event te maken voor iets wat eigen doodnormaal is, zijn de resultaten tot
nu toe best opmerkelijk.
Ik heb nog nooit zoveel verwonderde blikken gezien als
afgelopen weken. Het wordt bijzonder raar gevonden als er stoelen worden
buitengezet. Zeker als er ook een tafel
en parasols bij komen kijken. Als er iets te drinken wordt aangeboden, worden
mensen nog nieuwsgieriger en durven aan te schuiven. Sommigen halen dan zelf
ook een fles uit de koelkast voor ze de straat oversteken.
Om het project te openen zat ik een hele zondagnamiddag voor
mijn eigen deur. Daarna ging ik al naar Kortrijk bij VormingPlus. Ook op het
Vander Mersch- en het St-Jozefsplein, in de Voorzorg-, Ambachten-, de J&M
Sabbe-, en Ieperstraat werd al nieuwsgierig opgekeken. In Wevelgem zat ik al op
het Wallaysplein. Ik zat zelfs al op Tiegemberg.
Het is bijzonder leuk om te doen. Je hoort er verhalen die
je anders niet hoort. Je ziet er dingen waar je anders niet op let. Maar meer
nog: je brengt de buurt toch wat dichter bij elkaar. Zo verrasten mijn eigen
buren me met een volle schotel warm eten. Sindsdien lachen en zwaaien we meer.
Het mooiste verhaal tot nu toe was dat van Somalische vrouw.
Ze had me tegen het kerkportaal zien zitten toen er wat druppels uit de lucht
vielen en ze begon een conversatie met mij. We babbelden lang. Over haar
verleden, over wat haar naar Menen had gebracht. Over haar kinderen. Over wat
ze hier al had geleerd. Ze bedankte me, ging de was ophalen en bracht me op een
dienblaadje Somalische thee. Zo simpel. Zo gewoon. Maar was ik niet op het Sint-Jozefsplein
gaan zitten, had ik de hele dag naar Netflix gekeken en bedacht de wereld in
een decor van één of andere serie. Maar door toch de stap te zetten, kreeg ik iets
reëels. Iets unieks. Iedereen zou het (ook zonder mij) eens moeten doen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 03/08/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten