Het einde van het schooljaar is voor mij traditioneel een
emotionele periode. Niet dat ik nadrukkelijk met een zakdoek mijn ooghoeken
moet deppen en mijn neus moet snuiten, maar het is afscheidtijd. Mensen die dit
moeilijk begrijpen, kunnen het zo zien: een schooljaar lang rond gevoelens
werken, creëert een band. Als je een leerling dan nog eens meer dan een jaar
begeleidt, wordt die band nog intenser. Een volledige studieperiode in mijn vak
behelst tien jaar. Dat is trouwens meestal meer dan hun halve leven. Daarnaast
raakt het me als iemand zegt: ‘Ik kom niet meer terug. Er is geen tijd meer.’
Of ‘Ik verhuis.’ Of ‘Het valt niet meer te combineren.’
Soms zie ik collega’s overladen worden met cadeaus. Zelf ben
ik geen leerkracht die dat uitlokt. Een zelfgemaakte kaart, een leuke kop met
koffie, een doos chocolaatjes en een sleutelhanger. Meer was de buit dit
schooljaar niet. Daar gaat het eigenlijk helemaal niet om. Meer plezier heb ik
aan bijvoorbeeld dit: zaterdag reden een oud-collega en mijn directeur naar de
première van een kortfilm. We reden helemaal naar Mechelen voor film van twaalf
minuten. Een oud-leerling liet zijn eindwerk zien. Vijf jaar geleden studeerde
hij in onze academie af. Ik leerde hem kennen als elfjarige. En nu zoveel jaren
later, stond hij daar. In een sfeervol zaaltje sprak hij het publiek toe en
toonde zijn film. Het was prachtig! Zelf
heb ik geen enkele verdienste aan die film. Behalve dan mijn kleine financiële
duwtje in de rug via crowdfunding. Maar ik gloeide van trots en ik liet stiekem
een traan. Als er ook maar een ietsjepietsje uit mijn lessen via die
oud-leerling in de film is gekropen, zegt dat meer dan om het even welk cadeau.
Ooit een eigenzinnig kind, nu volledig klaar die volwassen artistieke wereld in
te duiken.
Dàt is ons hoogste privilege als leerkracht (niet onze
jaarlijkse vakantie): zien dat alles terechtkomt en meer. Dat leerlingen
uitgroeien tot stevige schone gewortelde bomen. Dat ze de wereld mooier maken.
Dat ze zachte harten als het mijne kunnen raken. Dat neem ik na 30 juni met mij
mee. Keer op keer.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 29/06/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten