Tussen deze muren kom men
tot zichzelf bij ritselend licht en
dansende beelden op de stenen.
Een rustplek in deze stad waar
men ongedwongen stil kan staan.
Terwijl de tafels zich vullen, waaiert
het laken op en brengt zo mensen dichter.
Men laadt zich op aan koffie, sla en elkaar.
Soep word hier tot op de bodem opgegeten.
Eén keer slechts overstemt een stem
de rust in een toeter uit een hand.
Er wordt tot actie opgeroepen.
Eén rugzak blijft eenzaam in
de leegte staan, wordt opgelucht
weer opgehaald.
Daarna wordt weer geschaafd en gezocht
naar wat men hier wil vinden.
Dàt beeld. Een lichtere ziel. Onthaasten.
Deze plek laat de trein der drukte achter zich.
Brengt vakantie in gemoed.
Ademt op. Doet goed.
Nodig me gerust uit om eens op jouw stoep of in je buurt te komen kletsen en tureluren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten