Zondag ging Salto door in onze stad. Ons stadsfestival. Zelf
had ik me opgegeven om mee te werken aan de performance van Robbert & Frank
en was al om 11u45 op post om een trap in grote legoblokken her op te bouwen.
Maar het eerste uur was een groot fiasco. We moesten een paar keer helemaal
opnieuw beginnen. Het leek heel erg simpel: een trap van tien treden, maar voor
wij, die hem uiteindelijk samen maakten, was de trap gigantisch toen die er
uiteindelijk stond. Er was heel wat werk ingekropen. Veel handen in een vlakke
zon maken niet altijd licht werk.
Toen de trap er eenmaal stond, bemerkten we hoe makkelijk
kinderen en volwassenen de neiging hebben om naar boven te klimmen. Zelfs
zonder specifiek doel. Het is wellicht een drang die in ons ingebakken zit om
naar boven te willen. Om de grond onder onze voeten te verlaten en boven de
bodem uit te stijgen. Zelfs hele kleine kleuters konden zich vaak niet
bedwingen.
Uiteindelijk was het de bedoeling dat mensen die de trap
naar boven klommen een wens met zich meedroegen en die aan een draad ophingen.
In ruil mochten ze een andere wens van een eerdere klimmer meepikken. Vaak
wisten mensen niet wat ze met die wensen moesten aanvangen. Sommigen waren
ontgoocheld in de wensen van een ander en wilden ze niet meenemen. Een jongetje
wenste voor zichzelf een mooie vrouw en zag stampvoetend hoe zijn kleine broer
even later zijn enveloppe uit de lucht plukte en wellicht dacht: ‘Ik wil ook
een mooie vrouw!’. Sommige volwassenen wisten niet zo goed wat ze aan moesten
met een simpele kinderwens of een tekening. Sommige kinderen begrepen de wensen
van volwassenen niet zo goed. Maar ‘wensen’ en ‘klimmen’ begreep iedereen. Een
vader verklapte me dat al zijn wensen al vervuld waren. Een jongetje klom wel
tien keer de trap op naar een wens die even mooi was als die van hem.
Dat samen bouwen. Dat samen vloeken om weer een fout in de
trap. Dat samen gaan voor een project. Zelfs van een ander. Het collectieve
zweten. Daar hou ik eigenlijk wel van.
We klommen voor het verzamelen van wensen samen op.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 13/07/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten