Mijn brievenbus zal na dit weekend weer moeten wennen aan de
leegte. Afgelopen weken kreeg ze heel veel foto’s van lachende politici
ingeslikt. Ik neem het de lachende politici niet kwalijk: elke stem telt. Het vergt deze tijden heel veel moed om naar buiten te komen en kleur
te bekennen. Meer nog: om te verklaren dat je je wil engageren om via een
partij een gehele bevolking te vertegenwoordigen in een stad of in een
provincie. Als ik kon, stemde ik op iedereen die ik ken. Dit niet alleen om hen
na zondag gewoon zonder schuldgevoel recht in de ogen te kunnen kijken. Ik neem echt mijn spreekwoordelijke hoed voor
hen af. Het is uitermate dapper om op te komen in een tijd waarin zoveel met
zuur en bitter wordt gestrooid. Maar ook ik zal kleur moeten bekennen. Hetzij veilig
achter een gordijn. Ik woon hier inmiddels al zo’n tijd dat ik mensen ‘ken’ uit
praktisch alle partijen. En met ‘kennen’ bedoel ik dat ik weet wat ze waard
zijn. Vooral als mens dan.
Het viel me op dat ik toch veel verkiezingsdrukwerk op naam
kreeg. Dat er ook bij mij werd aangebeld (ook al hoor ik de bel niet als ik op
zolder zit). Dat mijn hand extra werd geschud en dat ik vriendschapsverzoeken
kreeg van onbekenden die gewoon naar een stem visten in plaats van vriendschap.
Ik blijf erbij: ik neem het niemand
kwalijk, want elke stem telt. Ik hoop alleen dat ik na het kleuren van mijn
bolletjes niemand tegenkom die ik ‘ken’. Ik herinner me mijn allereerste
gemeenteraadsverkiezing. Toen ik me naar de uitgang begaf, stonden allerlei van
die bekenden klaar om handjes te schudden. Ik heb toen dapper naar hun schoenen
gekeken. Na zondag is het omgekeerd. Dan zullen sommige glimlachjes wat benepen
worden. Men zal mij misschien niet in de ogen durven kijken na een karig aantal
stemmen. Dat is dan ook het leven.
Hopelijk is woensdag 17 oktober, Werelddag van verzet tegen armoede, wél iedereen met een hart voor onze stad op post om armoede in de ogen te kijken. Want of je nu verkozen bent of niet: kansarmoede, daar kiest niemand voor en zou er gewoon niet mogen wezen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 12/10/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten