Wat me altijd opvalt aan dergelijke feestjes is dat er
eigenlijk alles welbeschouwd weinig nodig is. Er is een bellenman nodig die het
volk op tijd herinnert aan het afronden van een consumptie. Er zijn toiletten
nodig. Tafels en stoelen. Een toog met simpele drankjes en overdekt zeil. Een
springkasteel. Wat achtergrondmuziek. Zotte ideeën die opborrelen. Energie van
wie het feestje trekt. Maar bovenal zijn
er natuurlijk vrijwilligers nodig die willen helpen die dag. Trekkers die
trekken.
De dag daarvoor zat ik op een ander feest: een
huwelijksfeest van vrienden. Daar waren overduidelijk meer voorbereidingen aan
geweest. Tijdens het avondfeest stond de bruid met roze schort in de feestzaal.
Want zij vond het fijn om voor haar gasten te koken. Gelukkig stond zij er niet
alleen voor. Zij had voor dit gegeven gekozen. Het eten smaakte voortreffelijk.
Het was best bijzonder om mee te maken.
Maar ook hier werd beroep gedaan op vrijwilligers. Er moest een bar
draaiende gehouden worden. Er moest worden opgeruimd. Zelf ben ik daar slecht
in. Dat geef ik eerlijk toe. Op feestjes zal je me niet vaak zien helpen. Ik
blijf meestal plakken tot ik wel moet verdwijnen voordat ik word opgeveegd.
Nu in de Barakken verdween ik opvallend eerder. Ik was er
niet meer bij toen Barak Futur tot Barak Futur Passé werd aangekleed. Ik lag
wellicht al in mijn bed te ronken toen die laatste vrijwilligers naar huis
vertrokken. Bedankt daarvoor. Zonder jullie was er minder feest geweest.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 05/10/18)
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 05/10/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten