Terwijl de laatste vergeten affiches ons nog aankijken en
enkele verdwaalde deurhangers op de straat waaieren, vieren wij vandaag de
jeugdbewegingen. Inmiddels zijn er al zoveel verschillende jeugdbewegingen dat
het bijna onmogelijk is om geen lid te zijn. Ze opnoemen zal ik niet doen, uit
schrik er eentje te vergeten.
Gisteren vertelde een leerlinge dat ze wel eens een
activiteit van een bepaalde jeugdbeweging wou meemaken, om zich dan eventueel
ook in te schrijven, omdat haar moeder haar verteld had dat ze daar misschien
wel een lief zou vinden. Méér nog dat ze daar misschien zelfs een toekomst op
een gezellige boerderij kon vinden. De
ogen van de leerlinge in kwestie blonken. Een andere leerlinge dacht zich ook
aan te sluiten. Dit niet om dezelfde reden. Een boerderij had ze immers al. Ze
ging voor de kameraadschap. En het bier. Dat gaf ze ook eerlijk toe. Andere
leerlingen gaan elke zaterdag of zondag trots in uniform naar hun
uitleefmoment. Ze kijken uit naar elke activiteit die de leiding heeft voorbereid.
Nog andere leerlingen zijn al leiding. Of bijna. Ze gaan gemotiveerd op
nascholingsweekend. Ze komen na een fuif zelfs naar de les. Stuk voor stuk
hebben ze enthousiast gekozen voor een enorm groot engagement.
Als ik het allemaal opnieuw zou kunnen doen, wat natuurlijk
utopisch is, zou ik het beter doen. Ik zou niet afhaken omdat ik niet de
dezelfde interesses had als mijn medeleden. Dat heb ik namelijk als
twaalfjarige gedaan. Pas zes jaar later werd ik in de leidingsploeg getrokken.
Toen was ik twee jaar heel fervent leidster. (Behalve als we moesten gaan
zwemmen. Dan bleef ik veilig thuis uit schrik om in het water gegooid te
worden.) Nee, als twaalfjarige had ik moeten doorbijten, want dan komen pas de
leukste jaren. De jaren van samen verliefd worden. De jaren van samen voor het
eerst een pintje drinken. De jaren van samen afzien om op de fiets op een
kampplek aan te komen en dan alles klaar te zetten voor de jongsten. Maar
vooral de jaren van dat samen.
Als ik opnieuw had kunnen kiezen, koos ik niet meer voor een
of andere partij. Ik koos voor samen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 19/10/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten