Eigenlijk was het de bedoeling om deze uitdaging in augustus aan te gaan. Het was een warme zomerdag toen we naar West-Vleteren reden. Onderweg was Thomas aan het woord. Hij vertelde over verschillende kloosterordes. Over de Sint-Sixtusabdij. Over zijn beweegredenen om dikwijls naar de abdij te gaan. Over zijn band met God. We begonnen de uitdaging in 'In de Vrede' waar we ons te goed deden aan een ijsje. Daarna liepen we wat rond het domein. De gemeenschap van de Sint-Sixtusabdij (en daarbij de brouwerij) is gehuisvest in een prachtige abdij met een bijzondere architectuur waarin oude en nieuwe bouwstijlen in elkaar schuiven. We waren helaas te laat voor de vespers. Die dag begon de vespers uitzonderlijk wat eerder. Dat was jammer. Daarom bezochten we de permanente tentoonstelling in het Claustrum en verdiepte ik me nog meer in de gebruiken van de abdij. We beloofden om de rit nog een keer te maken.
Vandaag reden we op hoop van zegen naar West-Vleteren. Thomas had voor alle zekerheid toch gepolst bij de abdij of de vespers op het gewone uur zouden doorgaan. We begonnen opnieuw in 'In de Vrede' waar het behoorlijk druk was op een maandagnamiddag. We gingen toch overstag voor een trappist. Mijn eerste Trappist Westvleteren 12, the king of the beers. Het smaakte zeer.
Daarna gingen we richting abdij. Normaal kan je de abdij niet bezoeken tenzij je gast bent en daar verblijft, maar Thomas wist me voor de vespers begonnen langs de gastenkamers, de noodkamer, de gastenbibliotheek en de enige internetkabel te leiden. Daarna wandelden we langs het kerkhof met vers graf naar de kerk.
We waren niet de enige bezoekers. Iedereen mag de vespers komen meemaken. Het is een avondgebed. Daarvoor hebben de broeders al 5 gebedsdiensten gehad. Om half acht sluiten ze de dag met de Completen af. De kerk is heel sober ingericht. Geen iconen of schilderen. Enkel een eenvoudig kruisbeeld, een altaar en het tabernakel. Blijkbaar is er ook een Mariabeeld, maar dat werd niet verlicht. Het is een groot verschil met een gewone kerk, waarin je je aandacht kan laten afleiden door naar de kruisweg of naar een gegraveerde biechtstoel te kijken. We gingen op de eerste rij zitten zodat ik alles goed zou kunnen bekijken.
Een voor één kwamen de broeders binnen in hun gebedskleed. Daarin vallen de mouwen en de kap op. Elke broeder heeft een eigen manier om te bidden. De ene gaat op een speciaal gebedsbankje zitten. De ander gaat gewoon op zijn stoel zitten met de ogen dicht. Er was een monnik in opleiding, dat kon ik zien omdat hij geen wijde mouwen had. Hij had een meer open kleed.
Na het luiden van de klok, klopte de abt op zijn stoel. Hét teken dat de vespers beginnen. Het is een gebedsdienst die wekelijks wordt herhaald. Er komen psalmen in voor met antifonen. Zelf heb ik een katholieke achtergrond. Tot ik het huis uit ging, was ik verplicht om wekelijks naar de kerk te gaan. Ik was zelfs een tijdje lector. Ik ben op zich dus wel vertrouwd met katholieke teksten. Toch klonken de psalmen raar in de oren. Ik kreeg ze niet over mijn lippen. Ook al zijn de woorden heel poëtisch. Af en toe wordt gebogen door de aanwezigen in de gebedsdienst. Ik boog zachtjes mee, maar niet de volle 90 procent.
De broeder die de voorzang op zich nam, had een fijne aangename stem om naar te luisteren. Een andere broeder las voor uit 'De Openbaringen' over engelen met bazuinen die de wereld konden bespelen en een arend die voor rampen vreesde. Er waren nog voorbeden en een Onze Vader. En er vielen veel stiltes om te kunnen bezinnen. De dienst werd afgesloten in het donker met een lange stilte die afgebroken werd door de klokken.
Mooi was het te zien hoe de avond valt in de kerk. Hoe de mouwen ritselend om de armen vallen in de stilte van de kerk. De eenvoud van het ritueel. De concentratie. De hypnotiserende werking van psalmen. De rust in de dag. De broeder die ons bij het verlaten van de kerk, de hand schudde. Ik werd niet op slag weer gelovig maar ik voelde een soort verbondenheid.
Ik vond het wel bijzonder om mee te maken. Zonder Thomas was ik hier nooit geweest. Om de abdij 'echt te voelen' gaf hij me de raad om eens in het gastenhuis te verblijven. Het lijkt me wel eens wat als ik die stilte mij wil laten omsluiten. Maar voorlopig lukt me dat nog in mijn eigen huis (als mijn buren me goedgezind zijn).
Bedankt, Thomas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten