TINE ZIET (115): Bellen

Vrijdagochtend om 6u weerklonk mijn deurbel. Geschrokken lag ik in mijn bed. Wie zou mij op dit ontiegelijk uur durven wakker bellen? Er viel niets op heterdaad te betrappen en mijn auto stond gewoon op de normale plaats geparkeerd.  In plaats van heel snel op te staan en de deur te openen, bleef ik maar malen. Er was helemaal geen reden om mij zo bruusk te wekken, dus er was ook geen reden om halsoverkop en niet volledig wakker in slaapkleed de trap af te stuntelen. Als de beller nog een keer zou drukken, dan was dat misschien wel een reden om op te staan. Een tweede keer bleef uit, dus snoezelde ik weer lichtjes in. Een groot uur later drukte ik op mijn eigen bel en hoorde niets. Wellicht weerklonk ergens in mijn straat een ander belgeluid. Zo gaat dat met kleine huizen en draadloze bellen. Zo deed ik ooit de deur open en zag de beller drie huizen verder van het mijne staan. De huizen in mijn straat zijn niet riant. Ze leunen en steunen tegen elkaar aan. Je kan je buur hier horen snurken. Je kan als het ware een kastdeur horen slaan. De bellen slaan er dus soms tilt en toch, woon ik hier graag.

Natuurlijk leunen en steunen alleen de huizen op elkaar. Bewoners doen dat eigenlijk niet. Daarvoor wonen sommigen hier te kort. We zwaaien of knikken wel even. Of zelfs dat niet. We gaan in ons huis en sluiten ons af. Maar eens binnen gaan alle remmen eigenlijk los. We horen elkaar afwassen. Op ons koertje voeren we open en bloot de diepste gesprekken. De geuren van de dampkap dwalen via een open raam een ander huis naar binnen. Mijn buren zingen soms slaapliedjes tegen mijn slaapkamermuur. En als ik op de WC zit, hoor ik de andere buren douchen. Wellicht horen zij ook gewoon soms wat ik op de pot daar zit te doen. We weten elkaars huisnummer. Of er kinderen zijn en of dieren. Maar namen kunnen we enkel raden of leren kennen door een verdwaalde brief of een pakketbezorger die je vraagt om een pakje aan hen te bezorgen. Dan zie je voor het eerst een naam. En tegen dat je de naam van buiten kent, kan er alweer een verhuiswagen voor hun deur staan. En opeens wordt het weer akelig stil. Tot iemand ergens op een belknop drukt. Het liefst oneindig vroeg. En jij je weer door dik en dun omgeven voelt.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 27/04/18)