Wie dit jaar naar Provinciaal Domein De Palingbeek in Ieper
gaat, komt er oog in oog te staan met de indrukwekkende installatie
ComingWorldRememberMe. 600 000 beeldjes herdenken er 600 000 levens
die sneuvelden tijdens de eerste wereldoorlog. Het is een prachtig beeld in het
landschap. Wat het extra bijzonder maakt, is dat heel wat mensen de handen in
elkaar sloegen. Niet alleen om de beeldjes te maken. Ook om ze te plaatsen. Zo
weet ik dat mijn moeder samen met haar Samanavrienden een beeldje maakte en dat
leerlingen hielpen om al die beeldjes een plek te geven op het domein. Ik kan
dergelijke samenwerkingen wel smaken. Een eerbetoon wordt mooier als het
collectief wordt gedragen. Maar het zou natuurlijk zonde zijn, mocht je enkel
naar het domein rijden om het kunstwerk te spotten. De Palingbeek is een
fantastische omgeving om uit te waaien en je omver te laten blazen door Moeder
Natuur. Zo zag er ik een jongentje
dartel door het bos lopen. Hij aarzelde heel even en sprong even later met
groot gemak over de beek. Andere kinderen zag ik in bomen klimmen en twee jongetjes
kwamen met hun oma controleren of hun zelfgemaakte boot kon varen. Een dochter
navigeerde haar vader door een drassig grasveld. Een opa voetbalde vrolijk met
zijn kleinkinderen mee. Die beelden uit het heden had ik toch ook niet willen
missen. Ze verstillen de drukte en laden me op.
Er vallen me gewoon meer dingen op als ik me op twee benen
beweeg. Daarom ben ik zo blij met het fijne wandelweer. Het enige wat me nog altijd
niet goed wil lukken, is wandelen in gezelschap. Mijn stappen zijn meestal
kleiner en trager dan die van mijn metgezellen. Ik sta voor andere beelden
stil. Voor korte afstanden is dat niet zo erg. Ik pas me wel aan. Of de ander.
Maar als het over langere wandelingen gaat, durven mijn voeten wel eens te protesteren.
Op maandag 23 april wordt er een kroegentocht georganiseerd langs een
honderdtal verdwenen cafés in Rekkem.
Het verleden dat werd ingehaald door heden. Hoewel het onderwerp me
zeker boeit, ga ik niet mee. In gedachten poets ik mijn wandelschoenen wel op
en stap vrolijk mee.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 20/04/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten