TINE ZIET (112): Strik

Donderdag verzamelde zich heel wat volk in Cultuurcentrum De Steiger voor het Okan-project ‘Grenzen’. Vanop de tweede rij zag ik een grote groep enthousiaste jongeren een poëtische voorstelling naar voor brengen. Het waren stuk voor stuk mooie en trotse nieuwkomers. Fier op de voorstelling, op hun afkomst en op de grenzen die ze hadden overgestoken. Die fierheid zie ik graag gepersonaliseerd in de jongen met de blinkende strik, die ons niet alleen stralend welkom heette in onze taal, maar ook nog eens verantwoordelijk was voor de voortreffelijke bediening van het lichtpaneel. Dat ik zelf na jaren oefenen vloekend achter een lichtpaneel ga staan en dat ik het wellicht niet zo makkelijk zou durven om mensen welkom te heten in een andere taal dan mijn moedertaal, heeft daar natuurlijk wel wat mee te maken. Het ging hem toch vooral over de blik en de houding: pure aanstekelijke trots op wat hij had verwezenlijkt.

Zondag zag ik dan weer mijn neefjes en nichtjes. Als geïnteresseerde tante vroeg ik natuurlijk naar hun paasrapport. De resultaten mochten er zijn, maar er werd toch slinks naar hun vader en moeder gekeken. Alsof ze toch voorzichtig moesten zijn voor addertjes onder het gras. De punten waren goed, maar er was meestal wel een ‘maar’ en voor die ‘maar’ moesten ze zich klaarblijkelijk hartgrondig schamen.  Die schaamte personaliseer ik graag in de blik van mijn broer die met zijn wenkbrauwen fronste met daarbij een schouderophalen dat me ook niet vreemd is. Misschien is het wel een familietik, die blik. Maar ik herken die in zoveel mensen om mij heen. Het was goed, maar het kon ook beter. Wel, die blik, zag ik donderdag bij het groeten op het podium op geen enkel gezicht.

We kunnen er met z’n allen van leren. Ik zeg het vaak en het zeg het nog steeds: waar is onze eigen lof gebleven? Waarom zijn wij niet een beetje meer fier op wat we doen, op onze afkomst en onze overwonnen hindernissen? We zouden van die jongeren met zijn allen best nog heel veel kunnen opsteken. Wanneer bevrijden wij ons uit die schaamtehoek? Waarom gunnen wij onszelf niet meer een blinkende strik?

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 06/04/18)