Wat is dat toch met onze hang naar vertellingen? Waarom
wordt onze honger naar verhalen nooit gestild? Waarom houden we zo van schone
vertelsels in onze oren gestrooid? Afgelopen weekend was een topdag voor mijn
drang naar parabels in mijn hoofd.
Zaterdag kon ik waargebeurde verhalen beluisteren in El
Greco. Daar vertelden twee tachtigers over hun vroegere job aan de douane. Ze
waren geen douaniers geweest, maar wisten heerlijk te vertellen over de tijd
waarin De Barakken nog een grenspost was. We hingen gretig aan hun lippen. Ze
vertelden ons sappige waarheden, maar eentje maakte ons tot groot jolijt ook bijna iets wijs.
Daarna kon ik instappen in een verhalenwandeling. Daarin
vertelde men verhalen die men had verzonnen, of ergens had gelezen. Dat werd
ons niet verteld. Wij lieten ons op sleeptouw nemen. We slorpten de woorden op
en namen ze aan voor waar. Dat is de kunst van echte verhalenvertellers
natuurlijk. Of de verhalen waar zijn of niet, doet er eigenlijk niet toe. Als
ze ons maar raken of verwonderd maken.
Zondagochtend hoorde ik in de boekhandel schrijfster en
journaliste Margot Vanderstraeten vertellen over haar tijd waarin ze in dienst
kwam bij een Orthodox-Joodse familie. We luisterden met zijn allen gefascineerd
want ze wist alles heel goed te verwoorden. Wat niet verwonderlijk is voor een
schrijfster.
Mijn weekend werd afgesloten met mijn eerste
voetbalwedstrijd ooit. Ik mocht mee in de lounge en mocht er mee aan de
supporterstafel schuiven alwaar ik kon genieten van lekker eten, maar vooral
ook van persoonlijke verhalen. Zo hoorde ik na de match van een wildvreemde
vrouw dat ze de dag daarop binnen moest voor een nieuw spiraaltje. Enkele
mannen keken gegeneerd wat in hun pint.
Wat we horen, is niet altijd wat we willen horen, maar we
horen zo graag hoe de vork in de steel zit. Of verklaren ons heel erg open en
bloot. Zo ook met dit stukje. Ik vertel maar wat maar veel ook niet.
Laat ik afsluiten met het verhaal van een klein meisje dat
op een dag zoveel spikkels had dat ze Spikkeltje werd genoemd. Toen de
spikkeltjes op een dag verdwenen, is ze altijd Spikkeltje gebleven.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 30/03/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten