TINE ZIET (110): Schoolfeest

Het is een eeuwigheid geleden: schoolfeest op de speelplaats of in de turnzaal. Met hoedjes, gietertjes, bretellen, linten. In kartonnen dozen, gekke pakjes, vuilniszakken,…  Ritmisch op muziek van Vangelis. De tong uit de mond. Meestal achteraan, want ik had nooit ambitie of talent om vooraan te staan. Die dansjes kreeg ik nooit echt in mijn hoofd. In het zesde leerjaar haalde ik opgelucht adem: een jaar zonder dansje. We speelden een huwelijksfeest na. Ik was een roddelend dametje aan de de kerk. Kijk, dat vond ik dan wel fijner! Behalve dan dat het samen met de jongens was. Het eerste gemengde schoolfeest na de parasolletjes in het derde kleuterklasje. Wat ik me nog heel goed herinner: zakjes popcorn, zoethoutstokken en onbenullige prutspakjes vissen in de visput.

Op heel veel lagere scholen is de tijd van het schoolfeest aangebroken. Ik hoorde van schoolfeesten waar ouders geen plaats meer hadden om hun eigen kind te zien dansen omdat alle tickets al waren opgekocht door grote en snellere families. Het gebrek aan plaatsen werd gecompenseerd met een uitnodiging aan de generale repetitie.  Op zich wel een beetje jammer natuurlijk. Je wil je zoon of je dochter natuurlijk in het echt zien blinken.

Voor mij is het jaren geleden dat ik nog eens op een schoolfeest was. Dit jaar hoorde ik van mijn leerlingen in Moorsele dat ze een musical gingen opvoeren. Heel veel leerlingen hadden een sprekende rol en omdat ik twee uur zonder leerlingen zat, omdat ze allemaal deelnamen aan de voorstelling, ben ik gaan kijken. De leerlingen die geen sprekende rol hadden, zongen en/of dansten. Twee uur lang spektakel! Toen het slotlied weerklonk, schrok ik van de hoeveelheid leerlingen op dat podium. Wat knap om zoiets in elkaar te steken! De juffen en meesters hadden hiervoor lessen moeten missen. Ze hadden flexibel met hun uren moeten zijn. Er was getimmerd en genaaid. Er was geregisseerd. De dansjes en de liedjes werden gerepeteerd en de sprekende rollen werden regelmatig uit de les gehaald om samen te repeteren. Hoedje af! We zouden het soms vergeten: wat soms heel simpel lijkt, is eigenlijk best straf!


(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 23/03/18)