maandag 4 maart 2019

TINE ZIET (157): Gezichten


We kennen het ongetwijfeld allemaal: we lopen in bijvoorbeeld een warenhuis en opeens lijkt iemand je te herkennen. Hij of zij steekt de hand op en zegt joviaal: “Dag!” en daarbij de vermelding van je naam.  Dus het begroeten is geen toeval. Jij weet in de verste verte niet meer waar je dat gezicht moet thuisbrengen en dus zeg je maar een naamloze “Dag!” terug. Het hele verdere uur vis je in je gedachten naar herinneringen van dat hoofd. Heel soms durf ik het zeggen. Dat ik de naam vergeten ben. Met excuses. Meestal reageert men dan heel erg ontgoocheld. Dus ik doe het niet altijd. Vaker speel ik vals en zwaai enthousiast terug met een gespeelde blik van herkenning. We krijgen al genoeg ontgoochelingen te verwerken, bedenk ik dan. Altijd komt de naam na wat gepieker bovendrijven, want ik heb een zwak voor gezichten.

Zondag bezocht ik de tentoonstelling ‘Buiten Beeld’ van Dirk Steppe in het Stadsmuseum. Zoveel ogen keken mij indringend aan, alsof ze mijn naam daarbij fluisterden. Schilderen is sowieso een kunstvorm waar ik veel bewondering voor heb, maar ogen schilderen is toch nog een stiel apart, vind ik persoonlijk. Laag per laag trekken ze de aandacht naar zich toe. Blikken waar ik in het normale leven aan voorbij zou lopen, omdat ik daklozen en asielzoekers eigenlijk nooit in de ogen durf kijken, beklijven en manen me aan terug te staren en de mens bij die blik te zien.  Bij die mens hoort overduidelijk een ziel. Je zou willen zeggen: “Dag Georges! Hoe gaat het?” Eenmaal thuis besef je dat je de naam alweer vergeten bent. Zonde is het. Ik zal teruggaan en ze opnieuw in de ogen kijken tot ze bekenden voor me zijn.

Anders is het bij de tentoonstelling ‘Pontem’ van Karel Waignein. Daarin staren bekende gezichten, zelfs die uit supermarkten, me aan. Ik moet soms denkbeeldig de schmink afkrabben om ze te herkennen. Eenmaal oog in oog, word ik ook door de blik aangezogen. We zouden het meer moeten doen: gewoon stilstaan en onze ogen laten spreken in plaats van onze woorden.  Gezichten zeggen zoveel meer.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 01/03/19)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...