maandag 25 februari 2019

TINE ZIET (156): Missen


Dat februari extra weegt voor mij heeft eigenlijk niets te maken met mijn verjaardag. Al maak ik mezelf dat wijs. Ook Valentijn zit er met zijn pijltjes en flutboog voor niets tussen. Het is de maand waarin mijn vader stierf. Mijn vader was geen god. Levend plaatste ik hem zelfs te weinig op een voetstuk. Elk jaar weer herbeleef ik soms bewust, maar vaak ook onbewust, die laatste weken. Logisch. Dat proces was voor mij de meest intense periode in mijn leven.  Ik weet heel goed dat ik lang niet de enige ben met een gestorven vader. Iedereen mist wel iemand: een zus, een partner, een kind, …  Wie je ook moet missen, als het iemand is waarvan je hield, bestaat er geen vergelijking in de leegte die men achterliet. Het verdriet slijt misschien wel op de duur, maar het missen blijft.

Zondag zat ik in de kerk en herdacht met veel anderen een vriendin die veel te vroeg vertrok. Daarna vierden we met mijn gezin het feit dat mijn vader tachtig zou zijn geworden als hij niet acht jaar geleden zijn laatste adem uitblies. Wie je mist, wordt niet vergeten. We zaten er niet meer met de zakdoek bij maar ik doe mijn best om over hem te blijven spreken zodat de kleinkinderen niet vergeten. Vers gemis zorgt natuurlijk voor groot verdriet. Maandagochtendvroeg liet een leerlinge per sms weten dat ze die avond niet naar de les zou komen, omdat ze te overmand was door verdriet wegens het plotse verlies van een vriend. Missen is van alle tijden. Zaak is om het een plaats te geven en het niet onder tafel te vegen. Je hoeft het niet zoals ik met dit schrijven of met foto’s op sociale media onder iemands aandacht te wrijven. Maar het mag. Verwerken doe je op jouw manier. Vaak helpt het door gemis te delen.

Dat gemis niet altijd loodzwaar hoeft te zijn: dat wil ik ook nog kwijt. Nu de lente wat begint te kriebelen, wandelde ik zondag alleen langs de oever van de Leie en gleed even terug naar mijn kindertijd. Een kind zou ik niet meer willen zijn, begrijp me niet verkeerd, maar toen niemand keek, huppelde ik mezelf giechelend even weer aan mijn vaders zij.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 22/02/19)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...