Dat februari extra weegt voor mij heeft eigenlijk niets te
maken met mijn verjaardag. Al maak ik mezelf dat wijs. Ook Valentijn zit er met
zijn pijltjes en flutboog voor niets tussen. Het is de maand waarin mijn vader stierf.
Mijn vader was geen god. Levend plaatste ik hem zelfs te weinig op een
voetstuk. Elk jaar weer herbeleef ik soms bewust, maar vaak ook onbewust, die
laatste weken. Logisch. Dat proces was voor mij de meest intense periode in
mijn leven. Ik weet heel goed dat ik
lang niet de enige ben met een gestorven vader. Iedereen mist wel iemand: een
zus, een partner, een kind, … Wie je ook
moet missen, als het iemand is waarvan je hield, bestaat er geen vergelijking
in de leegte die men achterliet. Het verdriet slijt misschien wel op de duur,
maar het missen blijft.
Zondag zat ik in de kerk en herdacht met veel anderen een
vriendin die veel te vroeg vertrok. Daarna vierden we met mijn gezin het feit
dat mijn vader tachtig zou zijn geworden als hij niet acht jaar geleden zijn
laatste adem uitblies. Wie je mist, wordt niet vergeten. We zaten er niet meer
met de zakdoek bij maar ik doe mijn best om over hem te blijven spreken zodat
de kleinkinderen niet vergeten. Vers gemis zorgt natuurlijk voor groot
verdriet. Maandagochtendvroeg liet een leerlinge per sms weten dat ze die avond
niet naar de les zou komen, omdat ze te overmand was door verdriet wegens het plotse
verlies van een vriend. Missen is van alle tijden. Zaak is om het een plaats te
geven en het niet onder tafel te vegen. Je hoeft het niet zoals ik met dit
schrijven of met foto’s op sociale media onder iemands aandacht te wrijven.
Maar het mag. Verwerken doe je op jouw manier. Vaak helpt het door gemis te
delen.
Dat gemis niet altijd loodzwaar hoeft te zijn: dat wil ik
ook nog kwijt. Nu de lente wat begint te kriebelen, wandelde ik zondag alleen langs
de oever van de Leie en gleed even terug naar mijn kindertijd. Een kind zou ik
niet meer willen zijn, begrijp me niet verkeerd, maar toen niemand keek, huppelde
ik mezelf giechelend even weer aan mijn vaders zij.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 22/02/19)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten