maandag 4 februari 2019

Hoe ik voor het eerst pianoles had:

Amper 24 dagen heb ik nog om een heleboel uitdagingen aan te gaan. 24 dagen, een snotterend lijf en een volle agenda. Maar vanmiddag zette ik toch alles op alles voor mijn eerste pianoles.

Ik had het geluk om als kind een piano in huis te hebben. Mijn gezin had daar minder geluk mee: want ik ging vaak op de kruk zitten en speelde wat af. Al was het eerder afreageren. De piano was niet gestemd en klonk heel erg vals. Toen ik geen piano mocht leren, raakte ik hem almaar minder aan en werd hij meer en meer een meubelstuk. Ik weet zelfs niet of de kleinkinderen de piano al hebben ontdekt onder alle stof, boeken, foto's, kaarsen en souvenirs die hij op zich draagt. 

In elk geval: vriendin pianojuf Martien nodigde me bij haar thuis uit voor een eerste pianoles. Ze stelde eerst en voor de pianokruk af op mijn gestalte en gewicht en enthousiast plofte ik neer voor de toetsen. Ik moest testen of ik aan alle toetsen geraakte: alles lag mooi binnen handbereik. Daarna leerde ze me de toetsen aanraken. Hoe mijn pols te houden. Ze leerde me de do te vinden en akkoorden te maken.  De consonante tonen. De dissonante tonen. Hoe vijf vingers op de toetsen horen te staan. En een tweede hand erbij. Ik moest kritisch luisteren naar de verschillende akkoorden en zeggen wat ik erbij voelde. 

Daarna mocht ik letterlijk wandelen naast de piano en improviseren. Later volgde nog een improvisatie, die werd op beeld vastgelegd. Ik schrok zelf een beetje van de soms onverwacht dissonante tonen. Geoefend als ik ben in smoelentrekken, valt dat schrikken in elk geval niet te ontkennen. 

Vreemd hoe ik spieren voelde die ik nog niet eerder voelde. Vooral de pink, ringvinger en pols rekten en strekten. Hoe mijn schouders steeds de lucht in gingen en ik voor de veiligheid greep naar de do's op het klavier. Maar ook bijzonder dat ik erbij glimlach alsof ik net als vroeger op de rode krakende stoel kroop en eenmaal andermaal in de piano kroop en liedjes maakte.

Of ik hierna nog pianoles ga volgen? Ik weet het eerlijk gezegd nog niet. Piano verdient wel meer dan soms eens af en toe. En me wekelijks, dagelijks engageren: oefenen, rekken en strekken: ik weet niet of dat lukt.

Bedankt, Martien om dat Tineke weer tevoorschijn te toveren. 


Geen opmerkingen:

TINE ZIET (419): Geduld

Lentezon doet goed. Als ze er is tenminste. Vorige week liet ik zelfs even mijn blote benen uit. Al was dat natuurlijk veel te optimistisch....