maandag 11 februari 2019

TINE ZIET (154): Snotvod


De tijd der zakdoeken is weer daar. Hoezee! Her en der vis ik papieren vodjes uit mijn zakken, tassen en kussenslopen. Soms komt er een vergeten exemplaar in de wasmachine terecht en zorgt dan voor extra sneeuw tussen mijn kleren. Vervelend.  Ik snuit al jaren in papier: ik geef het toe. In de tijd waarin ik zelf niet hoefde te wassen (en te strijken!) pakte ik katoenen exemplaren uit de zakdoekendoos. Maar geloof me: aan de snotproductie die afgelopen dagen uit mij is weggevloeid, kan geen enkele katoenen zakdoekstapel tegenop! Soms bedenk ik met schrik: waar blijft mijn lijf het goedje halen? Waarom is er na weken snuiten trouwens geen verandering te zien op mijn weegschaal? Integendeel: met een snothoofd lijkt alles nog zwaarder. Behalve dan mijn stem. Die wordt nog smurferiger dan die al is. Het is een magere troost: we zijn met velen in hetzelfde bedje ziek. Overal hoor ik hoesten, snuiten, niezen, schrapen,… dat het een lieve lust is. Verkoudheden zijn dan ook heel aanstekelijk. Maar massaal thuis blijven voor een beetje hoest, doen we toch niet? Dus houden we ons recht aan keelpastilles, siroopjes, eucalyptusoliën, tijgerbalsems, gember, citroen en andere extra vitamines. We zijn niet zwak! We snuiten en snotteren ons er wel doorheen!

Maar af en toe, vooral dan ’s ochtends steek ik zielig een wit vodje in de lucht en zwaai.  “Ik geef me over! Vandaag blijf ik onder mijn donsdeken thuis!” Ik lijk de propjes snot dan in de spreekwoordelijke ring te willen gooien. Zelfs dat lukt me niet. Er is altijd wel iets om toch wel weer voor op te staan. Een deurbel. Een afspraak. Een eerste pianoles. En natuurlijk werk. Zolang we daaraan denken, is die slijmerige en miezerige staat waarin we ons bevinden nog niet hetzelfde als ziek. We hoesten wel nog een dagje onze bacteriën tot bij de buren maar stappen goedgemutst en bijna energiek uit bed. Want ziek zijn is in dit geval opgeven en om te overleven zijn we sterk.

Kom terug oh, snotvrij lijf en red me, alsjeblieft!

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 08/02/19)


Geen opmerkingen:

TINE ZIET (447): Euforie

Er zijn weinig dingen die zo kunnen opladen als een wandeling. Zeven jaar geleden had ik dit nog een uitspraak gevonden die bij de dagtrippe...