Hoe ik mijn inleefmaand mocht ervaren:

Niet alle uitdagingen die ik dit levensjaar aanga, hoeven leuk te zijn. Zo daagde ik mezelf al sinds 1 september uit tot gezonder leven. Dat leverde me al 8 kg minder Tine op: zowaar een pak! Ik doe naarstig verder en zie hoe ver het me zal brengen. Marcella daagde me dan weer uit om een maand te overleven met het leefloon. Ferme uitdaging om van te leren!

Het leefloon voor een alleenstaande bedraagt momenteel €910,52. Iemand die een gezin ten laste heeft, krijgt €1254,82 en wie samenwoont krijgt €607,01. In ons land trekken gemiddeld 140149 mensen een leefloon. Omdat ik toch met veel vaste kosten zit, koos ik ervoor om de vaste kosten (lening, elektriciteit, water, gas, gsm en internet) en andere binnenlopende facturen gewoon te betalen, maar om mezelf de limiet van €60 per week op te leggen voor boodschappen en dagelijks verbruik. Dat is het bedrag dat wordt voorgesteld in een zogenaamde 'inleefweek'. Sommigen vinden dat veel. Anderen vinden dat belachelijk weinig. Het is een ruim gemiddelde. Ik plakte 5 inleefweken na elkaar en koos zelf voor de maand oktober omdat het de maand is met de Werelddag van Verzet tegen Armoede erin en ik er dit jaar weer in betrokken was. €300 voor één maand dus.

Omdat ik niet wou dat mensen er rekening mee gingen houden, maakte ik deze uitdaging niet openbaar. Ik plaatste geen aankondigingen hierover. Enkel wie op me botste, hoorde het als ik om geld verlegen zat. Om alles goed onder controle te houden, had ik letterlijk elke maandag €60 cash in mijn portemonneetje, zodat ik de bankkaart amper moest gebruiken. Ik hield alle uitgaven mooi bij. Ik tankte een week voor aanvang van de maand mijn dieseltank vol en had wat groenten en fruit op overschot. Een diepvries met reservevoedsel heb ik niet. Extra uitdaging erbij dus was mijn belofte om gezonder te eten/leven.

De eerste week verliep alles nog makkelijk. Ook al kwamen er kosten die niet voorzien waren. Zo sponsorde ik een leerlinge en moest onverwacht ook betalen voor kopies, terwijl die normaal gratis zijn. Dat maakte me toch een kleine €20 lichter. Daarnaast merkte ik al snel dat mijn kat Frieda wekelijks toch ook gemiddeld een zesde van mijn weekbudget afknabbelt. Toch slaagde ik erin om €13,7 over te houden. Ik moet bekennen dat ik op zaterdag een afspraak had met mijn beste vriend, die me de hele avond getrakteerd heeft. Aan hem kon ik dat gerust vragen.

De tweede week moest ik voor mijn werk naar Aalter rijden. Daar zag ik bijna €2 naar de parkeerautomaat gaan. Er was ook een doktersbezoek gepland. Maar gelukkig betaalde het ziekenfonds een paar dagen later al terug. Ik slaagde erin om met mijn budget nog een paar terrasjes mee te pikken. En kijk: ik had op het einde van de tweede week nog €20,54 over. Hier moet ik verklappen dat ik twee dagen ziek was, amper at en ook niet naar een toneelstuk kon gaan. Dat scheelde me extra kosten waar ik op voorzien was.

Week drie werd lastiger. Daarin stonden een proefles yoga en een concert geprogrammeerd. Enkele uitgestelde boodschappen moesten uiteindelijk toch aangeschaft worden. Ook hier slorpte een parkeerautomaat wat luttele euro's, die er best toe doen in zo'n week. Gelukkig voor mijn portemonnee en mijn brandstoftank ging de proefles yoga niet door en moest ik me niet naar Ieper verplaatsen.  Werelddag van Verzet tegen Armoede was zo druk, dat ik niet eens tijd had om te eten over de middag. Het concert zou lastig worden. Mijn ticket alleen al  kostte €11 en dan had ik nog geen drankjes. Ook hier heb ik vals gespeeld: enkele vrienden hebben me een drankje getrakteerd, ook als ik hen uitlegde dat ik geen drankje terug kon trakteren. Doordat ik nog niet helemaal gepluimd was, kon ik op zondag nog eieren, melk en room gaan kopen voor een quiche. Op het einde van week drie liep ik op de jaarmarkt vol fijne terrasjes met €0,27 op zak maar met een volle maag. Bedankt vrienden!

In week vier waren er oorspronkelijk geen speciale uitgaven gepland. Toch maakte de apotheek me meer dan €8 afhandig. Uitgestelde artikelen zoals tandpasta en WC-papier moesten worden aangeschaft. Dan sta je opeens raar genoeg voor het rek te bedenken of je dat eigenlijk wel nodig hebt. Ook gingen we met de Figurettes opeens vergaderen op café in plaats van te repeteren. Maar ze betaalden me uiteindelijk nog een extra theetje en gaven de overschot van de pot (€0,30) aan mij. Er was een gratis finissage en Openboekdagen bij de Standaard Boekhandel. Ik hielp er zelfs op zaterdag mee met de afwas, zodat ik enkele toastjes kon verorberen en achteraf wat wijn kon drinken. De finissage liep wel uit in een cafébezoek waar ik me ook weer moest laten trakteren en zondag bleef ik met vrienden toch nog plakken en heb ik mezelf met spaarcenten getrakteerd om de vakantie in te zetten. Vals vals vals! Op het einde van de week had ik niets meer over en was dus in het rood gegaan door van mijn spaargeld af te snoepen.

Week vijf leek een makkie. Die duurde maar drie dagen. Het liep al fout op maandag: ik durfde overmoedig boodschappen te doen zonder telraam in mijn hoofd en ik misrekende me serieus. Ik kocht ook een doosje snoep, wat ik normaal niet doe, voor het geval er op Halloween kinderen voor mijn deur zouden staan. Daarnaast ging ik naar de abdij van West-Vleteren en betaalde de benzine van het gezelschap en trakteerde ons op een Tripel. Dinsdag ging ik op bezoek bij vrienden in De Haan. Op de rommelmarkt had ik glazen voor hen gekocht en ik moest die leveren. Omdat het rode lampje begon te branden, moest ik ook tanken. Ik tankte €20. Gelukkig schotelden die vrienden me wel een lekkere gezonde maaltijd voor.  Op woensdag stelde ik me kandidaat om mee te helpen in de Volkskeuken zodat ik voor luttele €2  mijn buikje (te) overvol kon eten. Maar bij thuiskomst zat kat Frieda weer naast een lege verpakking kattenvoer te mauwen en bedacht ik: oh nee, mijn brood is op! Dat maakt dat ik toch ruim €11 boven mijn budget uitkwam. 

Wat het met me deed? Het is best lastig om voortdurend in je hoofd te moeten rekenen. Soms moet ik dat ook doen op het einde van de maand, maar elke dag moeten tellen, geeft stress en zorgen. Vaak voelde ik me moedeloos bij het begin van de week (boodschappendag) of bij een onverwachte kost. Je rijdt anders met de auto. Je hebt zoveel schrik voor pech. Winkelen doe je met je ogen dicht bij speciale aanbiedingen die je eigenlijk niet hoogdringend nodig hebt, maar die je kunnen triggeren naar functionaliteit of zin. Ik bedacht dat €60 per week best te doen is als je enkel moet eten en drinken. Maar het is vooral het leven daarnaast dat kost. Een huisdier. Een onverwachte kost. Een auto. Een hobby. En ik rook niet eens. 

Je sluit je meer op als je geen centen hebt. Je wil ook niet voortdurend getrakteerd moeten worden. Voor een sociaal mens als ik, is dat best confronterend. Voor mijn doen kwam ik amper buiten.Vakantie is een totale ramp met een klein budget. Je vindt wel nog even producten in je kast die je opeens nog op kan eten, ondanks de houdbaarheidsdatum. Om de besparen op brandstof kom je ook niet verder dan je stad en je werk. Je wandelt en fietst wat af. Eén keer per week bleef ik wel mijn moeder bezoeken, die me dan op een maaltijd trakteerde. Gratis events en recepties krijgen veel meer waarde. Of een koffie bij een opendeurdag. Gratis verse soep met brood smaakt opeens veel meer. Gratis tomaten zijn mooi meegenomen! Al zie je je dan wel als een profiteur. Het is ook lastig om gezond te blijven eten met een slinkend budget. Een kant-en-klaar lasagne is goedkoper dan zelfgemaakte quiche. Het is mij al bij al gelukt! En nog iets praktisch: doordat je je betaalkaart amper gebruikt (in vergelijking met anders) durf je de code te vergeten en fietsen met een overvolle winkeltas lukt niet.

Slotsom: dit was lastig en de uitdaging verliep niet helemaal zoals het moet. Teveel kon ik rekenen op traktaties. Ik had veel meer sociaal contact moeten laten. Toch beschouw ik het niet volledig als verkorven. Maar het heeft me enorm veel bijgebracht tussen de oren. Zelf heb ik me nooit als luxemens beschouwd. Ik zag mezelf eerder als spaarzaam en sober omdat ik amper merkproducten koop,  occasioneel kleren koop,  geen poetsvrouw heb, slechts heel af en toe mijn haar laat knippen, mijn lijf niet laat verzorgen en weinig op reis ga. Zo zuinig leef ik blijkbaar niet. Een beperkt budget drukt je met de neus op de feiten: er is te veel te koop en te weinig te krijgen.

Het besef dat zoveel mensen het met veel minder moeten doen en niet op vrienden en familie kunnen/blijven rekenen. Dat er voor hen geen maand november is om naar uit te kijken, waarin je weer kan kopen wat je wil. Het maakt me week en nederig. Ik beloof hierbij plechtig om mijn gespaarde centen van deze maand aan een goed doel inzake armoede in eigen land te besteden.

Bedankt, Marcella!

Trouwens: waarom maken winkeliers in onze stad geen gebruik van de app 'Too Good To Go'? Het lijkt me een uiterst nuttig initiatief tegen voedselverspilling. Maar om zo maar eventjes naar Kortrijk of naar Roncq te fietsen voor een verrassend pakketje voedsel, dat zag ik toch niet zitten...

Met het poëziecollectief 'Soep zonder Zout' gaf ik op 

woensdag 17 oktober armoede mee een gezicht.
Bijna niemand wist dat ik echt ook even
in die schoenen stond.