Hoe ik ging klussen voor het Goede Doel:

Een tijd geleden kreeg ik de mededeling van Leo dat hij mij wou uitdagen om auto's te komen waxen. Leo verzamelt oude modellen om ze op te knappen. Hij heeft een mooie collectie Suzuki's, Landrovers en dwergauto's. Ik ken hem van jaren terug, maar veel contact hebben we niet. Hij nodigde me uit in de oude hoeve die hij en zijn partner bewonen en beloofde me een caravan om in te slapen. Mijn eerste ooit. Een paar weken voor het afgesproken moment, liet hij me weten dat hij nog wat beters voor me had. Ik zou toch geen auto's hoeven te waxen, maar ik zou moeten klussen in een of ander huis. De moed zakte me in mijn schoenen. Klussen en ik... het is niet eens zo nieuw. Een paar jaar geleden ging ik een dagje klussen bij de renovatie van een appartement met mijn broer. Hij dropte me in oude isolatiewol met hardnekkige uitslag tot gevolg. En binnenkort starten trouwens ook renovatiewerken in mijn huis. Ik zucht hard daarbij. Ik stond dus op punt deze uitdaging niet aan te gaan. Dat beken ik eerlijk. Meer dan vijf uur treinen in mijn vakantie om iets te doen wat ik niet eens graag doe? En dan ook nog eens vijf uur terug moeten treinen? Maar ik verplichtte mezelf uiteindelijk toch de trein op.

Toen ik de vrijdagavond in Zwolle door hem werd opgehaald, legde hij me in de auto uit wat nu precies de bedoeling was. Hij werkt in Bouwmaat Zwolle. Dat is een groothandel voor bouwmaterialen. Daar komen klusjesmannen, zelfstandigen en bedrijven hun materialen dus aankopen. Vorig jaar hadden ze voor het eerst een klusdag ingericht met werknemers van Bouwmaat Zwolle en klanten. Ze hebben toen met een equipe van een tiental man gratis en voor niks (met gesponsorde materialen) in één dag tijd een dak weer goed gemaakt. Dit jaar gingen ze ook werken onder een dak van een huis waarin meisjes die het moeilijk hebben tot zichzelf kunnen komen en ik zou dus meehelpen. Hij vertelde me dat we om half zes moesten opstaan hiervoor. Hij zei iets over dakkapel en dakisolatie. Ik bedacht dat het wel heel erg koud zou kunnen zijn en ik geen klusjas mee had. "Dat regelen we morgen wel," zei hij.

We kookten en aten samen. Hij maakte mijn caravanbed op en legde een elektrisch deken onder het hoeslaken omdat ik dat vast wel kon gebruiken... Ik besefte toen nog niet hoe koud het eigenlijk wel was in de polder en hoe heel erg welkom dat elektrisch deken wel zou zijn. Ook mijn eerste keer trouwens. Ik kroop vroeg onder de wol, maar sliep heel weinig. Daar lag ik moederziel in een koude caravan en dacht aan klussen. Warm kreeg ik het er niet echt van. Uiteindelijk ben ik erin geslaagd om 3,5 uur te slapen, gok ik.

Leo en ik reden heel vroeg naar Bouwmaat Zwolle, alwaar ik eerst nog wat pakbonnen mocht verzamelen. Ik kreeg een extra klustrui aangetrokken en samen met de manager en een collega reden wij onder de geneugtes van frisse countrymuziek naar Emst. De sfeer tussen de drie zat er duidelijk in. Ze keken heel erg uit naar deze dag. We belandden bij Bridle Up Hope. Daar kunnen meisjes tussen 12 en 25 jaar die het heel erg moeilijk hebben, meer zelfvertrouwen krijgen, de eigen teugels weer in handen nemen, door te trainen met paarden. Bedoeling was om een ruimte voor de meisjes in te richten waar ze samen binnen konden ontspannen maar er diende een dak te worden geïsoleerd en subsidies krijgen ze niet. Alles wat ze financieel binnen krijgen, is via donateurs en schenkingen. Er stonden ons daar nog drie klanten van Bouwmaat Zwolle op ons te wachten. Professionele klussers. Fijn dat ze zich voor het goede doel verzamelden op een zaterdag!

Bedoeling was om in teams per twee te werken. Ik vormde samen met Peter het 'zaagteam'. Ik gaf (klungelig) te lange planken door, die hij korter zaagde. Die minder lange planken moesten dan naar boven doorgegeven worden. In de voormiddag was dit mijn job. Ik hielp met opruimen beneden en haalde mee de onderdelen van de steiger. Algauw ging men boven aan de slag met planken timmeren. Ondertussen werden boven ook isolatiepanelen gezaagd om ze achter de planken tegen het dak te schuiven.

Wie me 'kent' als 'werker', weet dat ik wat aansturing nodig heb. Als ik iets te pakken heb, werk ik meestal wel goed door. Maar echt gezellig word ik dan niet. Terwijl men boven veel lol had onder het stof, was ik stug en ongezellig. Zo mocht ik bij vakantiejobs in een fabriek na een proefperiode vaak als enige blijven, omdat ik doorwerkte. Mijn collega's moesten mijn stilzwijgendheid er dan wel bij nemen.  Als ik trouwens niet aangestuurd word, zie ik niet wat ik kan doen. Dat is geen luiheid, eerder een grote onzekerheid. Al kan ik me wel voorstellen dat het heel erg lui overkomt. Kluswerk zie ik echt niet. Zo wachten in mijn huis nog altijd lichtarmaturen op enkele schroefjes...  (en ik woon hier al bijna zeven jaar...) Maar ik deed mijn best dus. De extra klustrui was trouwens heel erg welkom: het was heel erg koud zo zonder isolatiepanelen onder dat dak.

In de middagpauze gingen de gesprekken er wat ontspannender aan toe, al luisterde ik vooral en voerde nooit echt het woord. Sociaal ben ik nog altijd niet in een onwennige omgeving. Er waren nochtans veel kansen tot babbelen met koffie- en ranjapauzes... Ook konden we eens met eigen ogen zien hoe zo'n training er precies aan toe gaat. In de box zagen we Reus, echt een reusachtig paard, zich spiegelen aan een meisje. Het was eigenlijk best ontroerend om te zien. Het paard voelde wat het meisje voelde en het was best fascinerend om te zien hoe het paard contact met haar zocht. In de namiddag steeg ik toch met lange tanden de steiger op en plakte isolerende tape tussen de stukken isolatiepanelen. Ik zweette al meer dan in de voormiddag. Angstvallig keek ik uit naar het moment dat ik weer naar beneden moest. Iets na drie ruimden we op en reden naar Zwolle terug.

Het is eigenlijk best wel straf. Niet mijn daden. Maar het feit dat er voor zo'n circa €2000 materialen werden 'geschonken' aan dit goede doel. Dat zes volleerde klussers gratis en voor niks de handen in elkaar sloegen. Fijn dat ik aan dit project een klein steentje kon bijdragen.

Het zorgde trouwens voor nog extra bijkomende uitdagingen. Ik aaide mijn eerste paarden. Heel voorzichtig. Nooit eerder stond ik zo dicht bij die dieren. De Polder zo mooi zien! Ontwaken naast een kudde schapen. Witte reigers zien. Na een welgekomen douche nam Leo me trouwens mee naar de frituur. Ik at mijn eerste patatje oorlog (brrr) en een broodje gitaar. Daarna nam hij me mee naar een verjaardagsfeestje waar ik voor het eerst de jarige niet eens kende. Plassen op een nachtelijk bevroren weiland. Proberen binnen breken in een hoeve, omdat de gastheer per ongeluk de achterdeur had gesloten...  en wel nog een paar.

Mensen kijken raar op als ik hen vertel dat ik zoveel voor het eerst nog moet doen. Alsof ik van een andere planeet kom. Dat ik dus nog heel uitdagingen te gaan heb voor mijn veertigste. Wie me kan helpen om de 331 beloofde uitdagingen aan te gaan: kom dus maar op. Ik zit nu pas aan 150. Niet alles wordt mooi verwerkt tot een verslagje: maar ik schrijf alles keurig op in mijn schrift (dat trouwens alleen door mijn ogen mag gelezen worden).  Dingen die voor jullie alledaags zijn, zijn voor mij toch misschien een hele grote uitdaging! Nodig me een dagje uit op je werk! Vraag me om met je band op te treden! Vraag me gerust om naakt voor je schildersezel te poseren! Als ik iets echt niet wil doen, zal ik beleefd weigeren. Echt wel. 

Let wel op: wie me nog wil inzetten als klusser is te laat (of heeft dit verslag niet goed gelezen.)