Tot mijn grote verrassing las ik vorige week in deze krant
dat ook ik als inwoner van Menen een kunstwerk van ereburger Johan Tahon in
huis kan halen. Gratis en voor niks in ons Cultureel Centrum te vinden. Helaas
hoorde ik ook al dat het nog even wachten is, voor ik Lilium een plekje kan
geven in mijn huis, want blijkbaar is de eerste lading al op. Dat doet me
eigenlijk wel een groot plezier. Dat wil namelijk zeggen dat mensen nog wel
degelijk kunst in huis halen. Zelf heb ik wel wat schilderijen en foto’s aan
mijn muren hangen, maar eerlijk is eerlijk: veel geld heb ik daar niet aan
besteed. Ik vind het wel altijd indrukwekkend om échte kunst bij iemand thuis
of in de wachtkamer te zien. Ooit neem ik misschien een grotere hap uit mijn
financieel budget. Liever besteed ik dat nu aan een museumbezoek of een goed
boek. Het meisje dat Tahon aan onze stad
heeft geschonken lijkt een eenvoudig traktaat. Niets is natuurlijk minder waar. Ze houdt ons
bezig. Ik vraag me bijvoorbeeld af waar Lilium een plek zal krijgen. In mijn
eigen huis, maar ook bij U. Staat ze op uw dressoir? Of op uw nachtkastje? Of
eindigt ze ongeopend in een lade als een of ander verzamelobject? Krijgt ze een
plekje onder een stolpje? Wordt ze dagelijks omvergestoten door de kat? Met
andere worden: wat krijgt Lilium te zien van onze stad? Het zou mooi zijn
moesten we allemaal massaal ons exemplaar fotograferen en deze foto’s met
elkaar gaan delen. Dan zien we allemaal kleine stukjes Menen. Heerlijk
experiment lijkt me dat!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 25/05/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten