Vrijdagavond was ik voor een vernissage in de Kazematten in
Ieper. Toen het half acht was, bedacht ik dat ik de Last Post eigenlijk nog
nooit bewust had meegemaakt. Als kind wel eens op Bosklassen, herinner ik me. Nog
nooit met het volwassen besef dat ik nu soms heb. Ik besloot er dus naartoe te
gaan en stond er in een grote mensenzee van bliepjes. Ik kon eigenlijk niets
zien van de hele ceremonie. Behalve dan als ik op de schermpjes van de
omhooggestoken mobieltjes keek. Het was geen dagdagelijkse Last Post. Er was
een fanfare. Er waren allerlei afgevaardigden. Er was een doedelzak. Een kort
gedicht. En eerlijk waar: het greep me bij de keel. Meer dan ik eigenlijk van
mezelf had verwacht. Toen de Last Post werd geblazen, liepen de tranen over
mijn wangen. Is dat dat volwassen besef? Dat je meer wordt geraakt? Wordt een
vel dunner met de jaren? Indien dat zo is, dan lucht het mij in feite op. Nog
niet zo lang geleden dacht ik nog dat bitterheid mijn deel zou zijn bij het
kweken van grijs haar. Dat eelt een laag zou leggen op gevoel. Maar misschien heb ik het vooralsnog mis.
Misschien valt gewoon niet te voorspellen hoe huid als bejaarde is.
Donderdag ga ik normaal voor het eerst naar een
woonzorgcentrum in Izegem. Een vriendin van mij begeleidt daar een Contactkoor.
In een Contactkoor zing je samen met mensen die dement zijn. Samen zingen kan
ze uit hun isolement halen. Het lijkt me heel erg confronterend om te doen.
Voorspellen kan ik niet goed. Maar ik weet nu al dat dit me ook weer week zal
maken. Ik zal beslist ook ervaren wat samen zingen met de huid van de bewoners
van het woonzorgcentrum zal doen.
Wellicht verschilt dit ook van mens tot mens
en is dit niet te voorspellen aan de hand van levensjaren.
Ik denk nu aan een jongen die ik zag vrijdag bij de
Menenpoort. De kauwbewegingen van zijn kaken verklapten me dat hij een grote
kauwgum in zijn mond had. Hij stond er onverschillig bij te kijken en haalde
zijn schouders op. Zo was ik wellicht ook op zijn leeftijd. Alhoewel. Maar ik
hoop zo hard dat hij eens terugkomt later en zal schrikken van een eigen traan
en dat hij ooit mag ervaren dat zelfs een ver verleden haartjes op het lichaam
overeind kan laten staan.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 18/05/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten