TINE ZIET (117): Moederdag

Zondag vierden wij onze moeder. Omdat ze er na zeventig jaren nog is. We deden dat in de grote tuin van mijn broer.  Hij had er vlagjes opgehangen. Er was dessertbuffet. Maar bovenal was er mijn moeder die eigenlijk niet graag in de belangstelling staat. Nu wou ze het toch zelf dat feest. Wellicht omdat ze zelf gewoon blij is dat ze ondanks haar medisch dossier nog leeft. Dit was voor haar haar ‘moederdag’. Nu zondag hoeft er niets. We waren met z’n allen samen met tantes en ooms en dat was wat ze wou. Natuurlijk was ze ook blij met de orchidee, de ruiker bloemen, de cadeaubon en de tekst die de kleinkinderen lazen, maar meer uit de winkel hoeven we voor haar niet meer te halen.

Het spijt me, lieve zelfstandigen. Vergeef mij, winkelketens: ik doe met die commerciële opdringerigheid niet mee. ‘Vergeet de moeders niet!’ las ik al te vaak de voorbije dagen. Hoe komt men erbij dat wij hen zouden vergeten? Wekelijks ga ik bij haar op bezoek. Ik geef het toe: ik koop te weinig cadeaus voor haar, maar zit liefde nu echt in een cadeau? De dag dat ik mijn moeder ben vergeten, ben ik er zelf niet meer. Nu ik ben er mij terdege van bewust: er zijn wellicht wel kinderen die hun eigen ouders vergeten. Maar of zij dan die tekst in het uitstalraam gaan lezen en denken: ‘Ach, laat ik maar eens een ruikertje rozen doen voor mama!’ betwijfel ik ten zeerste. Daarna vieren uw etalages weer een vader om daarna weer in de koopjesperiode te belanden. Ik neem het u niet kwalijk, u volgt ook alleen de maat van de koopseizoenen. Misschien is het een idee om ook voor tantes en nonkels zo’n dag te organiseren. Voor singles. Voor kippetjes net als ik zo zonder kuikens en zonder haan. Voor wezen. Voor transgenders. Voor eenbenigen. Voor mensen met een bril. Voor bedlegerigen. Zo zouden er nog meer dagen zijn waarop u extra kan verdienen. Dat gun ik U. Want u verdient toch ook gewoon uw brood.

Op elke dag past wel een feestje. Vandaag bijvoorbeeld vier ik met een extra schepje honing mijn eerste zomerse insectenbeet! Al jeukt het wat in mij: driewerf hoera! Jochei! Maar zolang ik leef, shop ik een beetje zoals mijn moeder: met mate.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 11/05/18)