Het leven deelt soms wat klappen uit. Maar heel soms ook een
bosje pioenen. Daarover wil ik het deze week hebben. In een tijd waarin we
opeens beseffen dat privacy toch belangrijk is. Dat we onszelf moeten
beschermen. Als mens. Als vrouw. Als levend wezen, kan ik niets anders dan
onderstaande gebeurtenis met mijn lezers delen.
Maandag kreeg ik een mailtje van een voor mij onbekende man.
Hij maakte zich bekend als tweeënzeventigjarige lezer van mijn blog. Hij zag
me meer dan twaalf jaar geleden optreden en is me daarna beginnen volgen. Hij
leest alles wat ik online publiceer en kent bijna alle projecten die ik in al
die jaren heb bedacht. Nu wou hij me uitdagen tot iets simpels. Hij wou me voor
al mijn schrijven bedanken. Dit met een ruiker pioenen uit zijn eigen tuin. Hij
zou ze me zelf komen overhandigen. Aan de drempel. Hij daagde me uit tot het
aanvaarden van dit boeket van een wildvreemde.
Ik zag er weinig graten in, moet ik bekennen. Wie mijn naam intikt, ziet
al heel snel waar ik woon of hoe mij te bereiken. Maar toen ik gisteren op
sociale media iets loste over dit bijzonder verzoek, zag ik toch heel wat
mensen steigeren. ‘Je spreekt toch af op neutraal terrein?’ ‘Je zorgt toch voor
gezelschap?’ ‘Wat eng!’ ‘Je mag dit niet vertrouwen… niets voor niets…’
En ik bedacht hoe dubbel dat dat is. We plaatsen foto’s van
onze kinderen, onze huisdieren, onze lieven, onze tuin, onze nieuwe badkamer
online, maar zijn op onze hoede voor echte bloemen van een ander. Natuurlijk
had ik wel een voorgevoel dat de man geen slechte bedoelingen had met zijn
voorstel. Ik ben hem niet gaan napluizen en wachtte hem dinsdag op vol
pioenverlangen. Twee ruikers had hij voor me mee en een mesje om ze schuin af
te snijden. Hij vulde mijn vazen en weigerde de koffie. Twee uur had hij voor
mij gereden en ging dan maar weer. De zoete geur van pioenen achterlatend. Hij weet het vast niet, maar zal het nu
ongetwijfeld lezen, ik ben hierna gaan huilen. Eerlijk waar. Omdat dit me
leerde dat spontaan vertrouwen op wildvreemden zoveel schoner kan zijn, dan
bouwen op wie je denkt te kennen. Wantrouwen vult geen vaas en bovenal: er is
nog zoveel goedheid te verkennen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 01/06/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten