TINE ZIET (121): Blok aan het been

Dit weekend vertoefde ik op een berg in de Vlaamse Ardennen. Dit tussen familie, avontuurlijke parcours, geiten, varkens en fraaie vergezichten. Het was er aangenaam verpozen. De avonturen liet ik aan mij voorbijgaan. Ik genoot des te meer van de familie en het verkwikkend uitzicht. Toen ik met mijn moeder naar de bestemming reed, waanden we ons in het buitenland. Smalle wegen, prachtige bomen en een idyllische omgeving. Veel meer is er niet nodig voor een vakantiegevoel. Iedereen was vrolijk en ontspannen. Even zorgeloos en vrij van tijdsdruk. Misschien was het een van de laatste keren dat dit kon met iedereen erbij. Dat leest somberder dan ik het bedoel. Ik heb het niet zozeer over een naderende dood, maar over de onbekommerde neefjes en nichtjes die over enkele jaren gewoon thuis zullen moeten blijven om te studeren in plaats van een deadride te maken, gezellig te blijven plakken bij een barbecue of samen te chillen in de jacuzzi.

Als ik aan mezelf als student denk, kan ik alleen maar bekennen dat ik het niet zo zwaar had. Mijn cursussen waren behapbaar. Ik moest vooral energie steken in het onthouden van tekst en van bewegingen. Ik leerde doordeweeks in het park met een zak wortelen naast me. Of in mijn kamer. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik thuis studeerde in het weekend. Met mijn conservatoriumopleiding had ik dan ook geen zware studie. Toch niet op theoretisch gebied. Leren hoe de kunstenaarswereld en hoe ik daarin in elkaar zat was ook een hele turf. Het vergde alleen geen uren blokvertier. Wel kreeg ik minstens evenveel deksels op mijn neus en moest investeren in venijnige levenslessen.

De examenperiode is traditioneel aangevat en is niet voor niets een blok aan het been. Mag ik de studenten allen veel succes toewensen? Dat ze mogen uitkijken naar een vergezicht met avonturen waar nog zorgeloos genieten kan. Met familie en vrienden. Dat ze de bomen door het bos mogen blijven zien. Als het een magere troost mag wezen: veel is er niet nodig voor een instant vakantiegevoel. Zon. Bomen. Bloemen. Landschap. En mensen om je heen waarbij je spontaan jezelf mag zijn.  

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 08/06/18)