Elk jaar nemen ze me in de maling. Elke zomer voel ik me een
of andere hoofdprijs: dekselse insecten nemen mij dan ook behoorlijk beet.
Alhoewel dat het tot nu toe eigenlijk wel meeviel. Zondag paste ik opeens in
geen enkele schoen meer. Een reusachtige geïnfecteerde bult op mijn wreef
zorgde er bijgevolg voor dat ik noodgedwongen thuisbleef. Meer nog: het snode
rode heuveltje kluisterde me eigenlijk ook aan bed. Al is dat natuurlijk
overdreven. Blootvoets in huis kan zonder enig probleem. Maar omdat dit zo hard
gejeukt had ’s nachts, had ik amper geslapen en was ik hondsmoe. Een dagje
platte rust: het doet een mens vaak goed. Met de ramen open hoorde ik mooie
flarden zomer. Dankzij die spin of mug deed ik nog eens aan bingewatchen en
sliep gaten in deze lentevolle dag. Ik zou Moeder Natuur dus eigenlijk op mijn
blote knieën moeten bedanken. Zonder
haar was ik deze week wellicht ingevlogen met een lege batterij. Dat ik die later die avond toch op mijn
pantoffels naar de frituur gleed: wie kan dat wat schelen? Wordt dat in mijn
stad nog opgemerkt, eigenlijk?
Nu, om me troosten voel ik me vaak een dromerig personage in
mijn eigen fantasieroman. Natuurlijk had ik niets liever gehad dat één of
andere prins me was komen schaken naar zijn luchtkasteel . Zolang ik mijn
muiltjes maar in de kast mocht laten, zou ik me voorbeeldig gedragen. Een lome
zondag doorbrengend in zijn prinselijke hangmat terwijl hij vruchten in mijn
mond propte of koelte toewuifde, was precies iets dat op dat lijf van mij
geschreven was. Zucht, die prinsen willen na die jaren maar niet bijten. En als
ze al durven bijten, bijten ze vaak op het verkeerde moment. Op een moment
waarop ik op hen gebeten ben. In feite
zijn insecten geniepige prinsen, zo moet ik het maar eens zien. Ze houden me
soms in mijn toren gevangen en als ze me bijten, is het toch hun manier van zoemend
gaarne zien. Trouwens, wie droomt er deze dagen nog van prinsen? Zijn dat nog
echte hartelijke helden? Ik moet mijn fantasiebeeld dringend eens van een
update voorzien. Dat er dan een tijd van lang en gelukkig is. Misschien.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 15/06/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten