donderdag 30 juli 2015

Groeten uit Menen: Grensgeval De Barakken

Vaak doen Menenaren er zelf wat lacherig over. Ikzelf ook wel, dat geef ik grif toe. De Barakken. Meestal klinkt het als een brakke zure brok in de pap.

Voor wie Menen niet kent: de Barakken is een wijk tussen de Leie en de Franse Grens. Vooral de winkelstraat is bekend. In het weekend wemelt het er van de Noord-Fransen die goedkoop emmers tabak komen inslaan. Maar naast de tabakswinkels zijn ook heel veel boetiekjes. Slagers. Bakkers. Chocolatiers. Ik overdrijf niet als je er op een zonnige zondag echt op de koppen kan lopen.

Normaal laat ik er me er niet zo veel zien. Het gebeurt dat ik er bezoek mee naar toe neem, omdat het best wel indrukwekkend is. Bevreemdend zelfs. Mijn tante zei het ook: 'Het is hier drukker dan in Blankenberge!' En dat, lieve mensen, dat wil wat zeggen. Als ik er naartoe ga, hou ik ervan om naar de mensen te kijken. Door de straat marcheert een horde mensen die je doordeweeks nooit in Menen zal zien. Voor mij zijn zij de attractie, niet de prijzen.

Catherine vroeg me of ik niet mee ging met haar om te shoppen in de Barakken. 'Shoppen? Ik? En dan nog in de Barakken?' Ik stikte bijna in een nootje, ook al waren er wellicht geen nootjes. 'Een outfit voor mij bij elkaar zoeken zeker?' grapte ik. 'Ja, waarom niet! Leuk!' zei ze. Deal dus. Het nootje dat geen nootje was, voelde ongemakkelijk in mijn keel. Als ik door de Barakken fiets zie ik altijd felle fluo-shirts, jeansbroeken die nog niet eens om mijn arm passen, tijgermotiefjes, ritsjes,...  Daarenboven koop ik al jaren bijna alles in een winkel voor grote maten omdat ik in geen standaardpakjes meer pas. Wat zou ik daar kunnen vinden?

Vandaag reed ik samen met Catherine en haar dochter Blanche op de fiets naar de Barakken. 'Dit wordt niets', dacht ik. In de eerste winkel  viel het goed mee. Mooie mode. Echt! Al zat zoals voorspeld mijn lichaam mij niet mee. Maar eerlijk waar: de keuze was bijzonder modieus en verscheiden. Voor elk standaardmaatje wat wils. Ik geloof dat ik toen dacht: 'Maar dit is toch helemaal niet marginaal?'
Excuus daarvoor. Mijn welgemeend excuus.

In de winkel daarna hadden ze warempel wel mijn maat. Voor Catherine wurmde ik me zelfs in een jumpsuit. Het resultaat was in haar blik te zien. Niet dus, wat ik ook zelf wel dacht. Een jurkje stond me wel. Maar ik voelde me er toch wat te ongemakkelijk in. Maar uiteindelijk kocht ik een bovenstukje. Ja, ik kocht!

Daarna gingen we een handtassenwinkel binnen. Wat een mooie dingen! Ik ga zeker daar mijn volgende handtas kopen. Ik kocht er al een schattig portemonneetje. 'Wat een plek!' dacht ik. 'Wat kan een mens zich vergissen!'   Dat was misschien wat te snel gedacht. Het werd toch een kleine calvarietocht om nog kledingstukken te vinden die ik mooi vond en waar ik ook nog eens in paste.

Ik zal het eerlijk zeggen: natuurlijk was er veel te koop waar alleen meisjes van onder de  twintig mee weg komen. We gniffelden om strings in jeans, gebatikte tepels, prinsenkleedjes, hotpants in leer,..  Er waren prachtige hoeden! Een krokodil in chocolade. Winkels waar we met Blanche niet in konden omdat zij te jong was...  Vrienden, wees op uw hoede: voortaan komen mijn cadeautjes uit Menen.

Natuurlijk moesten Catherine en ik een picon drinken. Een pannenkoek met choco voor Blanche. Drinken, kletsen en naar de mensen kijken die voorbij glijden. Ik moet het bekennen: de Barakken hebben veel meer in hun mars dan een brakke zure brok in mijn pap.

Uiteindelijk kwam ik thuis met een portemonneetje, het bovenstuk, een rok en een jurk. Daarnaast kocht ik ook een stokbrood. Ik kocht de beroemdste en lekkerste preparé van Menen, de preparé van Josué! Olé!


En dat ik dankzij dit uitje met Blanche en Catherine wel eens van de Barakken kan gaan houden, dat pakt niemand mij nog af.














Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...