Groeten uit Menen: Gamen

Als kind had ik het maar zwaar lastig. We hadden een stokoude televisie met twee zenders en veel storingen. Ik had geen Barbiehuis. Maar bovenal geen computerspelletjes. Af en toe mocht ik 'Donkey Kong' spelen als ik bij mijn nicht op bezoek was. Of iets met kikkers 'Frogger'. Ik had al snel door dat ik daarmee moest opletten. Die melodietjes jengelden in mijn oren. Ik kon niet stoppen.

Dat ervoer ik ook later toen ik een computer had. Tetris. Bubble Shooter. Ooit had ik ook op veel te late leeftijd een Neopets-verslaving. Terwijl mijn leerlingen al aan de Gameboy, de PSP, de DS zaten, speelde ik stiekem Neopets, een spel dat zij met hun ogen dicht konden spelen.

Vandaag ging ik langs bij Renaat. Renaat woont in mijn straat. Vaak hoor ik akelige geluiden als ik langs zijn huis passeer. Ik hoef me daar geen zorgen over te maken: Renaat speelt computergames. Hij heeft ook altijd vrienden over de vloer die bij hem komen gamen.  Ik nodigde mezelf voor mijn reisje in Menen bij hem uit.

Met een zelfgebakken cake onder de arm drukte ik op zijn deurbel. Het was muisstil in zijn huis. Ik bedacht dat hij misschien in slaap was gevallen. Ik drukte nog een keer en stopte de cake door het rastertje van zijn voordeur in de hoop dat de geur van de cake hem zou doen ontwaken als dat bel dat niet deed.  Maar de deur bleef dicht. Teleurgesteld ging ik met de cake naar huis. Nu ja, zo gaat dat met reizen. Soms lopen de zaken anders. Ik ging dan maar een boekje lezen nadat ik hem een bericht had verzonden.

Natuurlijk bleek later dat de bel niet was gehoord. Toen ik drie kwartier later arriveerde zaten daar ook Sacha en Olivier op mij te wachten. Blijkbaar zaten ze al zo in het spel dat ze de bel niet gehoord hadden. Ook hadden ze de cake niet geroken. Tast gamen de zintuigen aan?

Renaat heeft een heel groot scherm wat het spelen van computergames heel erg leuk maakt. Wat me opviel is dat de beelden heel erg mooi gestileerd zijn, dat de muziek écht is en dat er geen schreeuwerige gifgroene kikkers in voorkomen.

In films zie ik vaak dat gamers afgebeeld worden met zakken chips en flessen cola. Bij Renaat werd thee gedronken. En cake dus. Terwijl er een kitten vrolijk rond dartelde en een ander zijn buikje warmde aan een game-apparaat.

Het eerste spel dat me werd getoond, is een heel recent spel: Bloodborne. Daarin speelt de speler een soort van monsterjager. Ik wist meteen dat dit iets zou zijn dat me in de greep zou hebben. Het spel is behoorlijk cru. Er stroomt veel bloed. De sfeer is echt duister. Wie wil er nu geen monsters verslaan? Het bleek al heel snel dat ik heel erg onhandig was met het bakje. Ik stuurde mijn monsterjager alle kanten uit, behalve naar de monsters. Maar na enkele pogingen lukte het me toch om enkele monsters te verslaan. Ik weet gewoonweg zeker dat ik dit constant zou spelen, mocht ik dit in huis halen. De drang om almaar verder de trappen op te klimmen en monsters te vermoorden. Er zit duidelijk een gemene jager in mijn lijf.

Een volgend spel dat ik in handen kreeg was een klein toestel met scherm: een PS Vita. Ik dacht: 'Yes, dat zal me lukken.' Het deed me denken aan het toestel van 'Donkey Kong' destijds. Maar ook hier raakte ik geen wijs uit alle knopjes en waar ze nu precies voor dienden.

Daarna deden we nog een racespel: Driveclub. Dat zie ik mijn neefjes ook vaak met heel veel gemak doen. Alleen was dit spel veel mooier uitgewerkt. Het leek of je ook echt in de auto zat. Telkens als de auto ergens tegen aan ramde, schampte, botste zei ik hardop: 'Au!'. Hier ging ik eigenlijk nog veel meer de mist in. Ik bleek die auto helemaal niet te kunnen besturen. Ik troostte me dat met een echte auto rijden  ooit ook niet zo eenvoudig was...

Daarna kregen 'mijn gameboys' honger. Zoals ze vaak doen, gaan ze na het spelen pita eten. Ik werd mee uitgenodigd. We aten de pita smakelijk op in het gezelschap van Marilyn Manson.

Dit was zeker iets nieuws in Menen. Iets dat ik nooit eerder deed. En wat ik niet snel zal vergeten. Ik hoop alleen dat ik nu niet weer met Neopets start. Of Candy Crush of zo. Dat zijn spelletjes die ik met een bepaald gemak weer uit mijn game-lade zou halen als ik me op een dag weer eens verveel.
Ze zijn belachelijk eenvoudig. Spelletjes. Geen games.

Games zijn toch wel kunstwerkjes. Als je het allemaal maar wat doseert.