In zwakke momenten durf ik wel eens een filmpje te openen met een dappere brandweerman die heldhaftige toeren uithaalt om een pup te
redden. Of een jongetje dat een nest kittens beschermt tegen een slang. Het is ideaal als tranen maar niet willen stromen. Of dé ultieme test om te checken of je gevoelens nog wel werken na een teveel aan automatisme. Zeker met een emotioneel muziekje eronder. Omdat dieren niet kunnen praten, vullen we zelf in wat zo’n beest wel zou kunnen denken en voelen. We hoeven er niet eens zo ver voor te gaan: afgelopen week circuleerde
op internet een filmpje van een dappere man die op de R8 een eend met kroost hielp oversteken. We houden van die redders. Ze behoeven geen nauwsluitend pakje. Er moet alleen maar een camera op het juiste moment aanwezig zijn. Als toevallige ooggetuige. Ook kwade bodybuilders die zwerfvuildumpers aanpakken, zijn erg in trek. Maar hier wil ik even focussen op de supermensen die dieren uit nesten halen. We houden er stiekem allemaal een beetje van. Dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen, toch? Misschien durf ik zelfs te
stellen dat veel mensen meer van dieren houden dan van mensen.
Op sociale media circuleren ook massaal veel berichten waarin beestjes nieuwe eigenaars zoeken. Niet allemaal werden ze aan hun lot over gelaten. Soms sterft een eigenaar ineens of zijn er andere omstandigheden. Feit is dan dat mijn facebook stilaan een soort asiel wordt van dieren die een nieuwe thuis zoeken. Door een oproep te delen, worden ze uitgelaten en worden ze niet vergeten. Het vergt geen geld om die dieren per klik aan een nieuw baasje te helpen. Nu, ik heb geen plannen om een dier te adopteren. Ik heb genoeg aan mijn kat Frieda die zich ooit als kitten dramatisch aan mij vastklampte. Maar wat ik vorige week hier las, is schrijnend. Er is zoveel virtueel asiel dat een levensecht asiel wel eens durft
worden vergeten. Dagdagelijks eenzame en verstoten dieren verzorgen en strelen. Met de juiste soundtrack erbij zouden wij, dierenfilmpjesklikkers voor een nieuw asiel moeten doneren.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 12/04/19)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (447): Euforie
Er zijn weinig dingen die zo kunnen opladen als een wandeling. Zeven jaar geleden had ik dit nog een uitspraak gevonden die bij de dagtrippe...
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten