Terwijl ik dit schrijf, word er naarstig boven mij gewerkt.
De badkamer waarvan ik vorige week over droomde, krijgt langzaamaan meer
vorm. Op dit eigenste moment wordt er
aan een toilet gesleuteld, dus het gaat goed vooruit! Afgelopen week had ik een
opstoot van cafeïneverslaving: sloten koffie trokken me door de dagen. Alsook
een kappersbezoek, uithuizige maaltijden, dansjes en babbels met vrienden. Chagrijn is my middle name deze dagen. Mijn
huis voelt als oorlogsgebied: pakken stof, weinig privacy, gebonk en heel af en
toe gevloek van de werkmannen. Dit in combinatie van een slechte nachtrust en
een veel te vroeg moeten opstaan… Dan te
bedenken dat er mensen zijn die maanden, zelfs jaren in verbouwingen zitten.
Nee, ik zou niet mogen klagen. En toch doe ik het: want ventileren doet zo’n
deugd. Zo af en toe eens zeuren, zorgt ervoor dat ik niet verzuur. Het is een
algemene tendens om je verzuchtingen te delen. Al probeer ik er niet teveel
mensen mee lastig te vallen. Zo sprak ik erover met iemand uit de buurt, die me
doodleuk meedeelde dat ik tenminste geld heb voor een verbouwing en dat ik dus
eigenlijk geen reden tot klagen heb. Als
ik naar het nieuws kijk, leer ik dan weer dat ik tenminste een huis heb en geld
om eten buitenshuis te kopen. Ik zou empathisch als ik ben alles met een
gelukzalige geeuwende glimlach moeten ondergaan. Gelukkig trek ik me er weinig
van aan op dit moment. Mijn nukkige zombiemodus zorgt daarvoor. Het is
diezelfde modus die ervoor zorgt dat ook ander nieuws gefilterd wordt: Tine in
haar eigenste cocon van zelfdramatiek. Er is van alles aan de hand in dit land
en daarbuiten: maar ik schrijf over mijn eigen kleine wereld.
Afgelopen weekend stond ik voor het eerst op een folkbal.
Dit in een parochiezaal in Halluin. Ik hoorde dat ik teveel gespannen was. Toen
ik werd doorgeschoven in een dansje dat de ‘tovercirkel’ heet, gaf een man me
in het Frans de tip dat ik moest dansen alsof ik ‘bougeerde op een
trottinette’. Mijn Waalse vriendin noemde me vroeger Tinette Trottinette.
Toeval heeft me op fijne wijze weer op mijn step gezet.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 14/12/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten