Mijn kat Frieda is boos op mij. Daar heeft ze alle reden
toe. Sinds vorige week ben ik hier aan het schuiven en opruimen. Aan het
herorganiseren en het ledigen. Ik ging zelfs al een paar keer naar het
containerpark met een volle lading stinkende spullen. Wie mij kent, weet dat
dat geen talent van me is. Integendeel. Zelfs nu blijft mijn huis chaotisch
druk. Voor de kat is het wennen. Ze mist
haar plekje aan het raam. Ze is het noorden kwijt. Dat er vandaag vier
werkmannen met boren en zagen aan de slag gingen, maakt het er niet beter op.
Dat het ongetwijfeld nog enkele dagen gaat duren: dat is een feit. Een nieuwe
badkamer is er niet op één dag.
Het is al jaren dat ik me schaam voor wakke muren. Voor een
badkamer die er zo ongezellig uitziet dat ik altijd hoop dat bezoek niet naar
de wc moet. En ik miste zo erg een bad. Niet om er wekelijks in te dobberen.
Maar dat ik altijd hotelkamers met een bad probeer te boeken, zegt genoeg. Dat
ik eenmaal ter plaatse tijd investeer in het zoeken naar producten om me in dat
bad te lokken: bruisballen, gezichtsmaskers, kaarsjes, mini-flesjes cava,… Een
bad geeft me toch op zijn minst enkele minuten rust zolang het duurt.
Als iemand het moet begrijpen, moet het wel Frieda zijn. Ze
wast zicht dagelijks heel erg veel. Als er zon is, zoekt ze net dat zonnebad
op. Zo’n vaart zal het met mij niet lopen. Mag ik ook eens alsjeblieft? Ze zal
het me uiteindelijk vergeven. En mijn buren hopelijk ook. Mijn huis is er om
mij thuis te voelen.
En kijk, ik zie Frieda nukkig vanachter de kast kruipen en
naast me springen. Net te ver om haar even te aaien. Ze kijkt me met de neus in
de lucht aan en begint haar ritueel: ze likt haar pels tot glanzen op. Ik voel
mijn eigen nijd. We zullen even door het stof, het ‘lawijt’ en de veel te
vroege uurtjes moeten bijten en dan, pas maar op, glanzen we weer allebei.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 07/12/18)
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 07/12/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten