Hoe ik voor het eerst naar een folkbal ging:

Ludovic, een fervent folkliefhebber, wou me al een hele tijd uitdagen om met hem naar een folkbal te gaan. De data pasten nooit. Uiteindelijk lukte het me om hem te vergezellen naar Moederbal in Halluin. Er waren jaren dat ik naar het Folkfestival in Dranouter ging, maar dat was eigenlijk nooit echt voor de traditionele folkmuziek. Ik kan zelfs eerlijk bekennen dat ik absoluut geen fan ben. Ludovic vertelde dat dit een echt traditioneel bal is met authentieke dansen en muzikanten. Minstens drie uur naar muziek luisteren die me niet echt ligt, moeten dansen met lijven de me vreemd zijn en dat op een zondagnamiddag in verbouwingstijd: er waren wel fijnere activiteiten te bedenken.

Moederbal is een folkbal dat al heel lang wordt georganiseerd op zondagnamiddagen in Halluin. Ludovic miste nog geen enkele editie. Het vindt plaats in parochiezaaltje, vroeger was het in een boerderij. Als Ludovic en ik er iets na 15u arriveren staat er al een rij aan te schuiven. De geur van patchouli komt me tegemoet. De clichébeelden van zogenaamde folkies doemen in mijn gedachten op. Maar in Cercle St-Joseph zijn er bitter weinig geitenwollen sokken te zien. Op het bal zijn er een honderdtal mensen: oud, jong, klassiek, hipsters,... Een fijne mix!

Het bal wordt geopend door de organisator en Johan Perrekens speelt ten dans. Ludovic sleurt me meteen de dansvloer op en leert me een jig en de scottish. Dit eventjes apart, maar algauw gaan we de kring in en dan krijg ik allerlei verschillende danspartners die de dansen allemaal op hun eigen wijze dansen. Stuntelig word ik doorgeschoven. Ik voel allerlei soorten handen en voel me er wat ongemakkelijk bij. Het is even wennen.

Ondertussen zijn Thomas en Hilde gearriveerd. Het zijn gemeenschappelijke kennissen van Ludovic en mij. Ook zij zijn net als Ludovic vaste folkfans. We drinken water. Als het water op is, koop ik een cola. De vrouw die me de cola verkoopt, vraagt aan de man naast haar, hoe ze de cola moet serveren. Ze vraagt zich erbij af of ze het flesje moet schudden. Ik blijk de enige coladrinker in het gebouw te zijn. Later drinken we cider, praten wat bij en gaan soms de dansvloer op.  Thomas en Hilde net iets meer dan Ludovic en ik.

Op het podium is een muziekgroep komen zitten die nog niet eerder samenspeelde voor een publiek. Het is Assabya en het klinkt eigenlijk echt wel goed. Ik hou er wel van om de dansers te bekijken. Elke danser heeft z'n stijl. De één dans soepel, de ander stijfjes, weer een ander danst de kolder uit het lijf. Er worden andere t-shirts aangetrokken. Wat me opvalt is de vriendelijkheid, de glimlach. Heel soms wordt een man afgewezen als hij aan een vrouw vraagt om te dansen, maar meestal niet. Bij het doorschuiven van partners, wordt er geen neus opgehaald. Het is eigenlijk wel een fijne gelegenheid om mensen te leren kennen. Samen dansen is best wel intiem. Dat was ik heel even vergeten. Samen met Ludovic waag ik me aan de tovercirkel. Ik durf het eindelijk aan om de verschillende danspartners in de ogen de kijken. Meestal met een verontschuldigende blik omdat ik alweer een verkeerd pasje maakte.

Als er opeens een doedelzak te horen is en Smitlap traditionelere folk speelt, begint het genre me een beetje te irriteren: genoeg folk gehad! We vertrekken iets na 19u terug naar huis. Gelukkig trapte ik niet op tenen. Toch wel een mooie verdienste, verklapte Ludovic lacherig. Ik miste nog wat soepelheid en durf. Misschien doe ik het wel nog een keer. Zondagnamiddagen mogen wel wat vaker verrassen.